Felix Ermacora
Felix Ermacora
Felix Ermacora urodził się 23 października 1923 roku w Klagenfurcie w tradycyjnej austriackiej rodzinie oficerów i urzędników. Młodość i lata szkolne spędził w Karyntii. W chwili zakończenia drugiej wojny światowej był w stopniu porucznika strzelców alpejskich. W 1948 roku Ermacora ukończył studia na Uniwersytecie w Innsbrucku, gdzie w trzy lata później habilitował się u Waltera Antoniolliego.
Po długoletniej pracy w służbach konstytucyjnych Urzędu Kanclerza Federalnego w 1961 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W 1964 roku został powołany na wydział prawa Uniwersytetu Wiedeńskiego, gdzie aż do emerytury, na którą przeszedł we wrześniu 1994 roku, wykładał w Instytucie Prawa Państwowego i Konstytucyjnego.
Mimo wielu funkcji międzynarodowych Felix Ermacora opublikował około 550 rozpraw, dotyczących przede wszystkim kwestii praw człowieka, prawa administracyjnego i konstytucyjnego, w tym dwa tuziny książek. Wiele z jego publikacji zajmuje się tematyką międzynarodowej ochrony praw człowieka, przede wszystkim zaś Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Jego bogate piśmiennictwo obejmuje także książki na temat Tyrolu Południowego, Niemców sudeckich, ochrony praw mniejszości i praw grup narodowościowych, a także podręcznik na temat praw człowieka.
W roku 1988 otrzymał doktorat honorowy Uniwersytetu w Kolonii, a w 1990 – w Strasburgu.
Od 1958 roku Ermacora był członkiem Europejskiej Komisji Praw Człowieka. Przez 37 lat współtworzył władzę sądowniczą Rady Europy. Jednocześnie był członkiem Komisji Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych (od 1959), której przez pewien czas przewodniczył. Przez dwa dziesięciolecia (1971–1990) był członkiem izby niższej austriackiego parlamentu jako deputowany z Tyrolu.
Międzynarodowe uznanie, nie uwieńczone niestety nagrodą pokojową, przyniosła mu wykonywana od 1984 roku funkcja specjalnego sprawozdawcy Organizacji Narodów Zjednoczonych w Afganistanie. Mimo problemów zdrowotnych Ermacora udał się w ramach tej misji do Kabulu; powrócił do Wiednia osłabiony infekcją i 24 lutego 1995 roku zmarł.