JohannaNilsson

Johanna Nilsson

Urodziła się 1 października 1973 roku w Uppsali, gdzie mieszkała przez kilka lat, dorastała i chodziła do szkoły w Borlänge w Dalarnie. Marzyła o zostaniu badaczką, pianistką, odkrywcą, zawodową pingpongistką i narciarką, ale pod koniec podstawówki zaczęła pisać, w liceum pisała coraz więcej, a kończąc je miała gotowy pierwszy większy tekst, który już wtedy rozesłała do różnych wydawnictw, mając nadzieję, że zostanie opublikowany. W 1992 roku po ukończeniu liceum o profilu nauki przyrodnicze pojechała na studia do Uppsali. Jako główne przedmioty wybrała teologię i nauki polityczne. Pracowała trochę jako wolny strzelec, pisując m.in. relacje i artykuły dla Upsala Nya Tidning.
Johanna Nilsson w swojej powieści „Rebeliantka o zmarzniętych stopach” mówi, że życie nie jest nieskomplikowanym zadaniem. Mniej skomplikowane jest dla niej pisanie powieści, bo opublikowała już ich siedem.
Zadebiutowała w 1996 r. tytułem Ona idzie przez obraz, znika, a w tym roku wydała SOS od ludzkości. Czytelnicy czekają na jej książki, bo, jak mówią, „tylko Nilsson ma jakie takie pojęcie, że życie jest przerąbane”. I potrafi to opisać, ale często z humorem i happy endem.
To, co ją pociąga to film i telewizja i liczy na to, że w przyszłości będzie pisała więcej scenariuszy. Ale powieści zawsze będą stanowiły centralny punkt jej pisarstwa.
Poza pisaniem spędza czas na spotkaniach z przyjaciółmi, samotnym przesiadywaniu w kawiarni z notatnikiem, chodzeniu do kina, studiowaniu medycyny alternatywnej, czytaniu książek, uprawianiu sportu i długich spacerach bez względu na pogodę.

Joanna Nilsson jest autorką m.in.:
Ona idzie przez obraz, znika (Hon går genom tavlan, ut ur bilden)
Dziewczynka, która wynalazła życie (Flickan som uppfann livet)
Uratujcie klasę przed samotnymi wilkami (Rädda klassen från ensamma vargar)
Robin w kapturze (Robin med huvan),
Rebeliantka o zmarzniętych stopach (Rebell med frusna fötter).
Sztuka bycia Elą (Konsten att vara Ela)
Alva i rodzina Udawalskich (Alva och familjen Låtsas)
Kochający na marginesie (De i utkanten älskande)

Johanna Nilsson o sobie:
Marzyłam o zostaniu badaczką, pianistką, odkrywcą, zawodową pingpongistką i narciarką, ale pod koniec podstawówki zaczęłam pisać, w liceum pisałam coraz więcej, a kończąc je miałam gotowy pierwszy większy tekst, który już wtedy rozesłałam do różnych wydawnictw, mając nadzieję, że zostanie opublikowany. Swoją pierwszą powieść, Ona idzie przez obraz, znika wydałam w 1996 roku Jest to powieść, która w znacznej mierze opowiada o moim własnym dorastaniu. O samotności Hanny. O mobbingu. O odwadze bycia sobą. Ale za wysoką cenę.
W roku 1999 ukazała się moja druga powieść pt. Dziewczynka, która wynalazła życie. Opowiada ona o 14-letniej Fanny, która z trudnym prawdziwym życiem, między innymi z rodzinnymi konfliktami, radzi sobie, uciekając do świata fantazji. W odróżnieniu od Hanny, Fanny wybiera agresję skierowaną na zewnątrz, a nie do wewnątrz, jako strategię radzenia sobie z częściowo dobrowolną, ale po części też narzuconą samotnością.
Te dwie pierwsze powieści dały asumpt do współpracy z organizacją Ratujcie Dzieci, dla której napisałam dwie krótkie powieści, Uratujcie klasę przed samotnymi wilkami (opowiada o mobbingu i wykluczeniu, skierowana jest do klas 4-6) oraz Tajemny sens życia Fanny (skierowana do ostatnich klas podstawówki, o problemach nastolatków, samotności, odwadze, by być dorosłym).
Wiosną 2001 r. wydałam swoją pierwszą powieść dla dzieci i młodzieży Robin w kapturze, która uzyskała nominację do nagrody Augustpriset. Książka opowiada o spotkaniu dwojga dzieci, latem w lesie. O drzewach mających oczy, dzieciach zamieniających się w zwierzęta, o fantazjach graniczących z rzeczywistością. Pisanie tej książki sprawiło mi ogromną przyjemność, bo mogłam napisać taką, jaką chciałam przeczytać, gdy sama była dzieckiem.
Jesienią 2001 roku ukazała się Rebeliantka o zmarzniętych stopach. Bohaterką jest młoda kobieta, Stella Björk, która jest moim alter ego, studentka Wyższej Szkoły Handlowej w Sztokholmie. Można powiedzieć, że powieść to polityczna satyra na różnice klasowe w szwedzkim społeczeństwie i finansowe elity, ale traktuje też o miłości i przyjaźni, między innymi z pewnym bezdomnym. Stella ma buntowniczą naturę, między innymi zakłada na uczelni Stowarzyszenie Anonimowych Akcjoholików, które przeradza się w coś na kształt ruchu undergroundowego, co z kolei doprowadza do „drugiej okupacji samorządu”.
Sztuka bycia Elą wyszła w kwietniu 2003 roku. Jest to opowieść o 26-letniej Eli Sander, która próbuje stworzyć sobie rodzinę, własny świat, mimo rozwodu rodziców, rozczarowań, niewiary w stałe uczucie i strachu, że będzie „taka jak wszyscy”. Ela mieszka w centrum Sztokholmu, gdzie poznaje chorego na raka sąsiada, buldoga, kucharza (do zakochania się), a wreszcie, najważniejszą osobę, małą dziewczynkę o imieniu Klara, córkę bezdomnej Siri, która zniknęła bez śladu. Ela na jakiś czas zostaje „mamą” Klary, a jednocześnie niby prywatny detektyw próbuje odnaleźć zaginioną Siri.
Alva i rodzina Udawalskich to tytuł książki dla dzieci, którą napisałam mniej więcej w tym samym czasie co powieść o Eli. To książka dla ośmio-, dziewięciolatków z ilustracjami Evy Eriksson. Książka opowiada o Alvie, przebojowej, ale i wrażliwej ośmiolatce, która na przemian jeden tydzień mieszka ze swoim tatą, a drugi z mamą - krótko mówiąc, książka o współczesnej rodzinie po rozwodzie.
Wiosną 2005 roku ukazała się powieść Kochający na marginesie, którą napisałam poprzedniego lata. Za tę powieść już jesienią 2004 roku dostałam literacką nagrodę Wahlström & Widstrand (nagrodę Pära Westberga)! Jest to książka o grupce nietypowych postaci (nazywam ich ludźmi na marginesie), ich życiu i losach, które się ze sobą stykają, a czasami przeplatają.
Nieszczęśliwy transwestyta (chce być kobietą) zakochuje się w młodej dziewczynie marzącej o karierze modelki. Złodziejka cierpiąca na depresję jest nieszczęśliwie zakochana w swoim terapeucie, który z kolei obsesyjnie tęskni za byłą dziewczyną. Kaleki grajek, marzący o karierze, zakochuje się w złodziejce. Pewien mężczyzna zapada na raka żołądka, jego gruba żona jest uzależniona od czekolady. I tak dalej.
Poza pisaniem spędzam czas na spotkaniach z przyjaciółmi, samotnym przesiadywaniu w kawiarni z notatnikiem, chodzeniu do kina, studiowaniu medycyny alternatywnej, czytaniu książek, uprawianiu sportu i długich spacerach bez względu na pogodę.