Dom Juliusów. Aurora Teagarden

Rodzina Juliusów zniknęła sześć lat przed moim ślubem z Martinem Bartellem. Zniknęli tak nagle, że niektórzy mieszkańcy Lawrenceton dzwonili do „National Enquirera”, żeby powiedzieć, że Juliusów porwali kosmici.

Po ukończeniu college’u już przez kilka lat mieszkałam w domu i pracowałam w Bibliotece Publicznej Lawrenceton, gdy coś — cokolwiek to było — przydarzyło się T.C., Hope i Charity Juliusom.

Ale kiedy czas upływał, a po rodzinie Juliusów nie było ani śladu, przestałam się nad całą tą sprawą zastanawiać. I tylko gdy okazjonalnie w rozmowie pojawiało się nazwisko „Julius”, miałam dreszcze niesamowitości.

Potem Martin dał mi ich dom w prezencie ślubnym.

Powiedzieć, że byłam tym zaskoczona, to niedopowiedzenie; byłam wręcz oszołomiona. Owszem, chcieliśmy kupić dom i szukaliśmy pośród nowocześniejszych budynków na nowszych przedmieściach Lawrenceton, starego południowego miasta, które samo — w pożałowania godnym procesie — właśnie staje się sypialnią dla dojeżdżających do Atlanty. Większość domów, które braliśmy pod uwagę, było dużych, z kilkoma przestronnymi pokojami odpowiednimi do prowadzenia życia towarzyskiego; według mnie za dużych dla bezdzietnej pary. Ale Martin miał ten swój odchył nakazujący mu lubić zewnętrzne oznaki powodzenia finansowego. Na przykład jeździł mercedesem. I chciał, żeby nasz dom pasował do tego mercedesa.

Obejrzeliśmy dom Juliusów, ponieważ zaznaczyłam w rozmowie z Eileen Norris, moją koleżanką i agentką sprzedaży nieruchomości, żeby dołączyła go do listy. Oglądałam go już, kiedy sama szukałam domu dla siebie.

Ale Martin nie zakochał się z miejsca w domu Juliusów tak jak ja. W gruncie rzeczy widać było, że moją słabość do niego uznał za dziwną. Uniósł te swoje ciemne brwi i popatrzył na mnie z powątpiewaniem jasnobrązowymi oczami.

— Trochę na uboczu — powiedział.

— Tylko mila od miasta. Prawie widać stąd dom mojej matki.

— Jest mniejszy od tego na Cherry Lane.

— Mogłabym sama się nim zająć.

— Nie chcesz gosposi?

— A po co?

Nie mam nic innego do roboty, dodałam w myślach. (I to nie była wina Martina, ale wyłącznie moja. Rzuciłam pracę w bibliotece, zanim go poznałam. Z biegiem czasu coraz bardziej żałowałam tego kroku).

— A to mieszkanie nad garażem? Chciałabyś je wynająć?

— Pewnie tak.

— A garaż jest w osobnym budynku…

— Jest zadaszony chodnik.

Podczas gdy Martin i ja prowadziliśmy ten mały dialog, Eileen taktownie kręciła się gdzie indziej.

— Zastanawiasz się, co się z nimi stało — powiedziała później, gdy zamknęła za sobą drzwi i wrzuciła klucz do torebki.

A Martin popatrzył na mnie z nagłym zrozumieniem w oczach.

◆ ◆ ◆

Dlatego właśnie, gdy wymieniliśmy prezenty ślubne, byłam oszołomiona tym, że wręczył mi akt własności domu Juliusów.

I sam był równie zaskoczony moim prezentem dla niego. Byłam niesamowicie przebiegła.

Ja także podarowałam mu nieruchomość.

◆ ◆ ◆

Wybieranie prezentu dla Martina było koszmarem. Nie dało się ukryć, że nie znaliśmy się zbyt dobrze i bardzo się różniliśmy. Co mogłam mu dać? Czy kiedykolwiek wykazał chęć posiadania czegoś?

Siedziałam w swoim brązowym zamszowym fotelu, w pokoju „rodzinnym” mojego domu, w którym mieszkałam od lat, i męczyłam się, próbując wymyślić, co byłoby idealnym prezentem. Nie miałam pojęcia, co dała mu jego poprzednia żona, ale bardzo mi zależało, żeby mój był bardziej znaczący. Kocica Madeleine rozlewała się z moich kolan na poduchy. Jej ciepłe, ciężkie ciało poruszało się lekko, gdy mruczała. Madeleine wydawała się czuć, kiedy zaczynam dochodzić do wniosku, że więcej z nią kłopotu, niż jest tego warta — prezentowała wówczas przywiązanie, co do którego byłam pewna, że było fałszywe. Madeleine należała do Jane Engle, a moja przyjaciółka, stara panna Jane, zostawiła mi po śmierci fortunę; Madeleine przypominała mi więc o dwóch dobrych rzeczach — przyjaźni i pieniądzach.

Myśli o Jane przypomniały mi, że sprzedałam jej dom, dzięki czemu teraz miałam jeszcze więcej pieniędzy. Zaczęłam myśleć ogólnie o nieruchomościach — i nagle już wiedziałam, czego pragnął Martin.

Mój narzeczony, wyrafinowany pracownik korporacji, pochodził z rolniczego Ohio. Trudno było w to uwierzyć. Jedyne oczywiste powiązanie tego faktu z jego obecnym życiem stanowiła praca dla Pan-Am Agra, producenta rolnego związanego z bardziej rolniczymi krajami Ameryki Łacińskiej, zwłaszcza Gwatemalą i Brazylią. Ojciec Martina zmarł młodo, a jego matka ponownie wyszła za mąż. Martin i jego siostra Barby nigdy nie dogadywali się z mężem numer dwa, Josephem Flockenem, zwłaszcza po śmierci ich matki. Martin powiedział mi gorzko, że farma popadła w ruinę, ponieważ ich ojczym cierpiał na zaawansowany artretyzm i nie mógł na niej pracować, a jednak jej nie sprzedał, bo chciał zrobić na złość Martinowi i jego siostrze.

◆ ◆ ◆

Musiałam sprytnie wymyślić jakiś dobry powód do kilkudniowej nieobecności w mieście. Wreszcie oświadczyłam narzeczonemu, że jadę odwiedzić moją przyjaciółkę Aminę, która obecnie mieszkała w Houston i była w drugim trymestrze ciąży. Zadzwoniłam do niej i spytałam, czy ona i Hugh mieliby coś przeciwko temu, bym przez kilka dni korzystała z ich automatycznej sekretarki. Dzwoniłabym co wieczór, a gdyby to Martin do mnie zadzwonił, mogłabym oddzwaniać do niego z Ohio. Amina uznała, że ten pomysł jest bardzo romantyczny i przypomniała mi, że niedługo przyjeżdża z mężem do Lawrenceton, na uroczystości poprzedzające mój ślub oraz na wesele.

— Nie mogę się doczekać, żeby poznać Martina — powiedziała radośnie.

— Tylko nie próbuj go oczarować — zastrzegłam wesoło i nagle do mnie dotarło, że mówię poważnie. Na myśl, że Martin mógłby się zainteresować inną kobietą, poczułam wściekłość.

— A jaka ja mogę być czarująca? — parsknęła Amina. — Mam brzuszysko jak stąd do Chin!

Wiedziałam, że moja przyjaciółka ma co najwyżej lekką wypukłość na brzuchu.

Skończyłyśmy naszą zwyczajową pogawędkę, jednak mój nagły napad zazdrości dał mi materiał do przemyśleń podczas lotu do Pittsburgha (najbliższe lotnisko) i jazdy wynajętym samochodem na zachód do miasteczka, z którego było najbliżej do rodzinnej farmy Martina. W miasteczku tym (Corinth, trochę mniejszym od Lawrenceton) znajdował się Holiday Inn, gdzie zarezerwowałam sobie pokój, nie mając pewności, co innego można było tam znaleźć.

Musicie zrozumieć, że dla mnie była to egzotyczna przygoda. Pomimo że cały czas sobie powtarzałam, że ludzie ciągle jeżdżą sami w nieznane miejsca, byłam potężnie zdenerwowana. Podczas lotu co chwila patrzyłam na mapę, na parkingu przy lotnisku niespokojne szukałam wynajętego forda taurusa… i zachwycałam się faktem, że nikt na świecie nie wiedział, gdzie dokładnie byłam.

Moje pierwsze wrażenie z Corinth w Ohio: wszystko wydaje się tu znajome. Prawda, ukształtowanie terenu nieco się różniło i ludzie byli ubrani trochę inaczej, i być może wiodący styl architektoniczny był cięższy, ta czerwona cegła, częściej trzy piętra… Jednak było to małe, farmerskie miasteczko, zgrupowane wokół centrum, z nieadekwatną przestrzenią parkingową; a na wielkich placach handlowych tuż za granicami miasta stało mnóstwo traktorów John Deere.

Zameldowałam się w Holiday Inn i zadzwoniłam do pośrednika. Było ich tu tylko trzech; Corinth było skromne, jeśli chodzi o możliwości sprzedażowe. Firmą, która reklamowała się jako specjalizująca się w farmach („areał pod uprawy”) była Bishop Realty. Trzymając słuchawkę w ręce, zawahałam się. Właśnie miałam skłamać, a nie byłam do tego przyzwyczajona.

— Bishop Realty, przy telefonie Mary Anne Bishop — odezwał się energiczny głos.

— Mówi Aurora Teagarden — powiedziałam wyraźnie i czekałam na ryk śmiechu. Bardziej przypominał parsknięcie. — Chciałabym obejrzeć parę farm w tych okolicach, zwłaszcza te, które nie są w najlepszym stanie. Szukam czegoś raczej na uboczu.

Mary Anne Bishop trawiła moje słowa w pełnej namysłu ciszy.

— Jaka duża powierzchnia panią interesuje? — spytała wreszcie.