Dzika plaża
Tysiąc dróg

Opuścili dziką plażę. Słonecznym brzegiem pójdą w stronę przystani, domu, siedliska, cokolwiek to będzie, niechby nawet na klifie, może być w kratkę, w paski albo w różowym kolorze. Do szczęścia prowadzą tysiące dróg, ważne, żeby trafić na jedną z nich. Im na pewno to się uda. Zbudują bezpieczne miejsce na fundamentach dobrych, ale i złych doświadczeń, bo te ostatnie kleją równie mocno. Nie była tego do końca pewna, ale przecież można się mylić, prawda?
Młodzieńcze, idealistyczne marzenia Joanny i wiarę w istnienie idealnego świata zrujnowała lekcja dorosłości.
Siedziała na pudle z pościelą. W lokalu nie było żadnego mebla, tylko te pudła, które trzeba będzie kiedyś rozpakować. Pomyślała, że namówi synów i pojadą do komisu meblowego – mieścił się niedaleko, w okolicy Domu Marynarza. Kupią kanapę dla Maurycego i rozkładany gąbkowy fotel dla Mikołaja. Ona zadowoli się dmuchanym materacem.
W mieszkaniu przy ulicy Wincentego Kadłubka Joanna była pierwszy raz parę tygodni wcześniej, i już wtedy podjęła decyzję o jego wynajmie. Późniejsze wydarzenia tylko umocniły ją w postanowieniu i przyspieszyły decyzję. Wprawdzie ściany wymagały farby, przedpokój szafy, ale było coś w aurze tego miejsca, w jego rozkładzie, w umiejscowieniu budynku, że nie szukała już alternatywy. Trzy pokoje, po jednym dla chłopców, i salon dla niej, jakże optymistyczna to była perspektywa. Poza tym, w przeciwieństwie do mieszkania na Osiedlu Słonecznym, stąd niedaleko było do przystanku tramwajowego, do centrum, do parków, a nawet do jeziora. W najbliższej okolicy panowała cisza i rządziła wszechobecna zieleń. Czasem tylko z wyższego piętra dochodziły dźwięki zgodnego życia.
Owszem, skorzystała z sytuacji i uciekła, musiała to uczciwie przyznać. Jednak nie uwierzyła w udział męża w zbrodni, absolutnie nie. To nie on. To nie w jego stylu. Milicjant, który prowadził sprawę, mruknął, że teraz ona rządzi sytuacją, że będzie mogła się zrewanżować. Powiedział to dosadniej; że ma okazję odegrać się na chamie.
Wyczuła w jego tonie sarkazm. Znał ich historię, czy na coś liczył? A może – to nie była myśl z tych absurdalnych – takie były metody docierania milicji do mas?
Nie obciąży Michała, a wręcz mu pomoże. Była współwinna. Jeden wieczór. To był tylko jeden samotny wieczór, a tak bardzo rzutował na ich życie. Mimo niesnasek, wzajemnych pretensji, a nawet pomimo agresji Michała, w ich relacji była jakaś prawda. Większość ludzi udaje lepszych, oni dwoje byli jakby na przekór, wbrew zwyczajom, bez udawania czegokolwiek. Chyba że gorszych, niż tak naprawdę byli.
Odkąd Michał znalazł się w areszcie, Joanną miotały różne uczucia. Nadzieja, lęk, prawie obsesyjna chęć dojścia do prawdy i gniew. Przede wszystkim jednak czuła wyrzuty sumienia. Nie powinno do tego dojść. Nie musiała jeździć na Węgry, po co było mu truć o doktoracie. Nie byłoby wtedy Kijowa, waluty, gorączki złota, żądzy pieniądza. Zatrudniłby się w jakimś urzędzie i na ciepłej posadce dotrwał do emerytury.
Przybiegł Mikołaj, trzymał w ręce swojego ulubionego pluszowego tygryska.
– Wrrr!
Uśmiechnęła się i udała przestrach. Mikołaj śmiał się do rozpuku. Jakże niewiele potrzebowało dziecko, żeby być szczęśliwe!
– Mama, haba, haba. – Szarpał ją za rękę.
– Już, już, kochanie.
Siedli w kucki w największym pokoju przy atrapie stolika czyli tablicy do rysowania umieszczonej na pudle z zabawkami. Wszystko to Joanna przykryła serwetą, a na wierzchu postawiła wazon z gałązką bzu, którą odłamała z krzaka pod oknem.
Chłopcy pałaszowali kanapki, ona nie mogła przełknąć nawet kęsa. Przyglądała się synom. Co zapamiętają? Mikołaj na pewno niewiele, ale na twarzy Maurycego, w jego szarych, jakże kochanych oczach, widziała doświadczenia dorosłego człowieka. To bardzo bolało. Chciała, żeby był szczęśliwy jak większość dzieci. Doświadczenia życiowe i ją zmieniły, nie patrzyła już beztrosko w przyszłość, znała jej potencjalne niebezpieczeństwa.
W powietrzu już od dawna czuć było zmiany. Przełom lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych musiał wreszcie przynieść Polakom coś nowego. Wszyscy o tym mówili. Parę miesięcy wcześniej, zaczynając pracę na własny rachunek, bała się ryzyka, bardzo się bała, wręcz ją paraliżowało. Jednak – jak wychodziło w działaniu – niepotrzebnie. Już pierwsze miesiące pokazały, że nie musi się martwić o pieniądze, które w obecnej sytuacji były bardzo pomocne, wręcz niezbędne.
Stać ją było na prawnika. Musiała pomóc Michałowi. Powinna jeszcze raz pojechać do ojca Adama, jeszcze raz z nim porozmawiać, każdy szczegół mógł być ważny. Być może dałby coś wyjazd do Budapesztu, musi zrobić wszystko, by ojca swoich synów oczyścić z zarzutów.
Nie mogła patrzeć bez urazy na męża, jednak zaplanowała kolejne widzenie, tym razem rano; wypoczęta po nocy łatwiej zniesie widok krat i więziennych murów, może nawet zdobędzie się na odwagę i przyzna do wyprowadzki. Na pewno usłyszy parę przekleństw, zacznie się obwinianie, jak zawsze, ale tym razem i ona wygarnie mu to, co już dawno temu powinien usłyszeć.
Niech wreszcie do ciebie dotrze, debilu, że tak się kończy każda sielanka, tak się kończy każda najgłupsza zabawa życiem.