Heretyk

Prolog

Niall O’Connor obserwował przechodniów z uwagą.

Wczesnym popołudniem ulice Wiednia wciąż jeszcze były zatłoczone, co utrudniało dostrzeżenie ogona. Jednak O’Connor, weteran tego typu operacji,  nieśpiesznie rozglądał się wokoło tak długo, jak było trzeba. Gdy upewnił się,  że nie śledzono go od muzeum, wszedł do budki telefonicznej na rogu i zamknął  za sobą pleksiglasowe drzwi. Zignorował zawieszony w środku aparat,  wyciągnął z kieszeni telefon satelitarny i z pamięci wybrał zagraniczny numer.

Dopiero po kilku sygnałach połączenie zostało odebrane. O’Connor wyczuwał  czyjąś obecność po drugiej stronie słuchawki, słyszał czyjś oddech, ale na linii  panowało milczenie, nikt nawet nie powiedział „halo”. Do tej właśnie ciszy przemówił.

– Zrobione.

– I? – głos był głęboki i płynny, niczym woda obmywająca żwir.

– Ta w Hofburgu to podróbka.

Ponownie zapadła cisza.

– A ta druga? – odezwał się ponownie głos.

O’Connor powrócił myślami do długich godzin spędzonych dzień wcześniej w  Bazylice Watykańskiej; kolejki niemal bez końca, cicha nadzieja wiernych, majestatyczne piękno samej katedry. Spacerował pod zaprojektowaną przez  Michała Anioła kopułą, przyglądając się filarom, czterem kwadratowym  kolumnom, które ją podpierały. Jego uwagę zwróciły przede wszystkim  ogromne posągi świętych – Andrzeja Apostoła, Heleny, Weroniki i Longina –  umieszczone w niszach kolumn. W katedrze była potęga, ogromna moc. Czuł,  jak napływa i odpływa, reagując na wiarę ludzi przebywających w świątyni.  Niemal każdy obiekt znajdujący się w budynku został w pewien sposób  naznaczony jej lśniącym śladem. Nawet posąg świętego Piotra, którego prawą  stopę zupełnie wygładziły pokolenia muskających ją wiernych, mienił się poświatą, choć był uznawany za zwyczajną rzeźbę. Największa koncentracja  siły występowała z pewnością pod kopułą. Trzy z czterech zbadanych przez  niego posągów wręcz nią emanowały, za sprawą Prawdziwych Relikwii, które  zawierał każdy z nich – relikwii, które z łatwością mógł dostrzec ktoś  posiadający takie zdolności, jak on. Ale posąg świętego Longina, ten, który  miał zawierać odprysk Włóczni Przeznaczenia, nie lśnił. Był pusty, pozbawiony iskry boskości, która promieniowała z pozostałych rzeźb i z ich zawartości.

– Też podróbka – powiedział.

– Jesteś pewien?

– Tak. Stawiam na to moją reputację.

– Dobrze. Wracaj do nas, zaczniemy kolejny etap operacji.

– Jak każesz.

O’Connor wyłączył swój telefon satelitarny, schował go z powrotem do kieszeni  i wyszedł z budki telefonicznej. Zapadła noc i wiedeńskie powietrze  stało się chłodne i nieruchome. Mężczyzna poprawił kołnierz płaszcza.  Jednocześnie rozglądał się wokoło. Gdy przekonał się, że wciąż jest sam,  ruszył w dół ulicą, spoglądając ze wzgardą na żelazną bramę mijanego pałacu  Hofburg. Gdy dotarł do skrzyżowania, przystanął na chwilę. Czekając na  zmianę świateł, zapalił papierosa. Gdy zamigotało zielone, ruszył, pewny, że  wykonał zadanie. Rozkoszował się już marzeniami o tym, na co przeznaczy  swoje horrendalne wynagrodzenie. Pochłonięty radosnym myślami, nie  zauważył autobusu przejeżdżającego z dużą prędkością przez skrzyżowanie na czerwonym świetle ani szerokiej maskownicy zwalającej się wprost na niego. Ciało O’Connora odbiło się od maski pędzącego samochodu i upadło z  impetem na ziemię kilka metrów dalej. Gdy połamany i nienaturalnie skręcony  leżał w rynsztoku, niewidzące oczy spoglądały wprost na przednią szybę  autobusu i znajdujące się tuż za nią puste siedzenie kierowcy. Po drugiej  stronie Atlantyku, w zaciemnionym pokoju, szara dłoń odłożyła wreszcie  słuchawkę, przerywając połączenie.

1

Gdy SUV skręcił i przejechał przez bramę z kutego żelaza, której skrzydła,  strzegące niegdyś wstępu na teren posiadłości, zwisały teraz rozerwane i  powyginane, brat sierżant Sean Duncan wyjrzał przez okno samochodu na otaczające go pobojowisko. Wiedział już, że plotki okazały się prawdą. Diabeł  naprawdę nawiedził Connecticut. Zniszczona brama była tylko pierwszym tego  znakiem. Marmurowy posąg anioła, który stał wcześniej nad wejściem do  komandorii, leżał na plecach na środku podjazdu. Jedno skrzydło miał wciąż  szeroko rozpostarte, drugie było rozbite na kawałki. Kamienne oczy rzeźby spoglądały niewzruszone w niebo, jakby wyglądając oznak żalu. W pobliżu,  grupa rycerzy układała w długie rzędy na trawie ciała tych, którzy zginęli,  broniąc bramy. Miało to ułatwić zespołowi z kostnicy identyfikację każdego z  nich. Duncan przeżegnał się i zmówił krótką modlitwę za dusze zmarłych. Za  trawnikiem, w zaułku przed dworem, stały wciąż dymiące szczątki mercedesa.  Wykonane z drogiej skóry siedzenia zmieniły się w zwęglone strzępki zwisające ze stalowych szkieletów. Duncanowi walka nie była obca. Nie mogło być  inaczej, zważywszy na to, kim był. Ale nigdy nie słyszał o tym, żeby ktoś  zaatakował bezpośrednio komandorię Templariuszy. Zakon Ubogich Rycerzy  Chrystusa i Świątyni Salomona – czy Templariuszy, jak ich kiedyś  powszechnie zwano – funkcjonował w ukryciu, z dala od ciekawskich spojrzeń  postronnych. Czasy, gdy Zakon strzegł drogi do Świętego Miasta, dawno  minęły. Nikt już tego nawet nie pamiętał. Odnalezienie bazy musiało być  trudne, atak i zdobycie jej – niemal niemożliwe. Ale ktoś zrobił i jedno, i drugie. Wedle powszechnego mniemania, Templariusze zostali zniszczeni w  czternastym wieku, gdy Zakon oskarżono o czary, a papież kazał spalić  wielkiego mistrza na stosie za herezję. W rzeczywistości Zakon zszedł do  podziemia, ukrywając swoje majątek i potęgę, jakimi dysponował, i zdołał  zachować niezależność aż do zakończenia pierwszej wojny światowej. Pakt  zawarty z Piusem XI spowodował zdjęcie ekskomuniki i Templariusze odrodzili  się jako tajne zbrojne ramię Watykanu. Ich misją stała się obrona ludzkości przed nadprzyrodzonymi zagrożeniami i wrogami. Na całym świecie Zakon miał  tysiące członków zebranych w miejscowe komandorie. Te z kolei łączyły  się w zbory kontynentalne, na czele których stali preceptorzy. Ci odpowiadali  przed seneszalem, a ten przed wielkim mistrzem, który rządził całym Zakonem  ze swojej szkockiej bazy, zamku Rosslynn. Choć Zakonowi pozwolono w  zasadzie na autonomię, wciąż pozostawał pod władzą Watykanu. Stolica  Apostolska wyznaczyła trzech kardynałów, którzy mieli kontaktować się z  przywódcami Zakonu i pomagać im podążać drogą zgodną z życzeniami papieża. Komandoria w Westport w stanie Connecticut, zwana Ravensgate,  była jedną z największych na wschodnim wybrzeżu. Przerastała ją tylko  siedziba preceptora w Newport, na Rhode Island. Posiadłość w Connecticut  obejmowała trzydzieści osiem akrów zielonych wzgórz otoczonych lasem. Od  najbliższych sąsiadów dzieliły ją około trzy kilometry. Główny budynek był  ogromny: czterdzieści siedem pomieszczeń, od strzelnicy w podziemiach po  kaplicę w północnym skrzydle. A teraz to wszystko leżało w ruinach. Kierowca  zatrzymał się obok spalonego samochodu i Duncan wysiadł ostrożnie,  trzymając dłoń na kolbie broni. Uderzyły go w nozdrza zapachy spalonej skóry i  benzyny, ale nie unosił się na szczęście odór zwęglonego ciała, który  spodziewał się poczuć. Podczas gdy pozostali członkowie jego oddziału  ochrony zajęli pozycje wokół auta, Duncan oceniał sytuację. Jeszcze raz  spojrzał na trawnik i pracujących tam ludzi, potem skupił swoją uwagę na  dworze. Tu zniszczenia okazały się mniej rozległe. Wszystkie okna były  uszkodzone. Kawałki szkła o dziwacznych kształtach, które tu i ówdzie  pozostały w ramach, odbijały promienie wschodzącego słońca, ale żadna szyba  nie zachowała się w całości. Resztki drzwi frontowych wciąż niepewnie zwieszały się z zawiasów. Dziury po kulach znaczyły wejście do budynku i  fasadę wokoło. W marmurowych stopniach prowadzących do drzwi było długie  na około metr pęknięcie. Jego widok zmroził Duncanowi krew  w żyłach. Jaka  siła była potrzebna, by to zrobić… Mimo zniszczeń wyglądało na to, że nie ma  żadnego bezpośredniego zagrożenia, zatem Duncan dał znak kierowcy siedzącemu w SUV-ie. Chwilę później otworzyły się tylne drzwiczki i Joshua  Michaels, preceptor terytorium północnoatlantyckiego, wysiadł z samochodu. Duncan był szefem ochrony preceptora, czuwającym nad jego  bezpieczeństwem na tej samej zasadzie, na jakiej Secret Service ponosi  odpowiedzialność za prezydenta Stanów Zjednoczonych. Zajmował to  stanowisko od trzech lat. Przez pierwszy rok strzegł poprzedniego preceptora, potem jego następcy, Michaelsa. To była wyjątkowo prestiżowa pozycja i  dawała Duncanowi wgląd w to, czym aktualnie zajmuje się Zakon. Teraz miał  zająć się ustaleniem, kto – lub co – zaatakował ich w tak podstępny sposób. Preceptor zdecydował, że chce zacząć śledztwo na miejscu, dlatego szybko  wyruszyli z Rhode Island. Tymczasowe stanowisko dowodzenia urządzono we  wnętrzu dworu i stamtąd Michaels zamierzał czuwać nad wszystkim. Duncan  zajął miejsce przy boku preceptora, a reszta zespołu otoczyła ich. Wszyscy  weszli równym krokiem po schodach do wnętrza dworu. Tam natychmiast  dołączyła do nich grupa rycerzy, którzy poprowadzili ich do sali na końcu  korytarza. Po drodze, jeden z miejscowych dowódców informował preceptora o  poczynionych ustaleniach. Poza jego cichym głosem było słychać tylko kroki  obutych stóp. Stanowisko do wideokonferencji przygotowano w rogu centrum  dowodzenia i do niego właśnie skierował się najpierw Michaels. Technik  aktywował połączenie. Chwilę później twarz kardynała Giovanniego wypełniła  ekran. – Joshua, co wiemy? – zapytał starszy mężczyzna. – Obawiam się, że  niewiele,Wasza Eminencjo. JakWam doniesiono, komandorię zaatakowano w  nocy. Wedle naszych szacunków – około trzeciej, chociaż dopiero gdy zespół z  kostnicy wykona swoją pracę, będziemy mogli dokładniej określić czas  najazdu. Intruzi wyłamali bramę, potem uderzyli wprost na dwór. Nie udało nam  się ustalić, czy chodziło im o coś poza zniszczeniem komandorii, na to jest jeszcze za wcześnie. W miarę postępów śledztwa powinniśmy dowiedzieć  się więcej. Teren został zabezpieczony, zajęliśmy się ciałami. Jak dotąd, nie  znaleźliśmy ani jednego żywego i nie zapowiada się na to, żebyśmy znaleźli. Kimkolwiek byli napastnicy, byli nader dokładni. Odpowiedzi kardynała nie  usłyszeli zbyt wyraźnie ze względu na chwilowe problemy z połączeniem.  Preceptor mówił dalej, chcąc wyrzucić z siebie jak najszybciej to, co najgorsze.

– Ze względu na to, czego się jak dotąd dowiedziałem, zamierzam  przekazać  śledztwo komendantowi Williamsowi i jego zespołowi. Widać było, że  kardynał aż cofnął się z zaskoczenia.

– Heretykowi ? Jesteś pewien, że to dobry pomysł?

– Jestem – odparł preceptor. – Williams jest bezwzględny. Nie można go  przekupić, nie można go skusić. Nie spocznie, póki nie odkryje, kto lub co stoi  za tymi atakami. Jego ludzie to weterani. Mają doświadczenie i sprzęt, które  pozwolą im zmierzyć się z tym, co odkryją, niezależnie od tego, czy będzie to  ludzkie, czy nie. Jeśli sytuacja jest tak zła, jak podejrzewam, to on jest  odpowiednią osobą do poprowadzenia tego śledztwa.

Przysłuchujący się Duncan nie miał pewności, czyby się tym zgodził. Chociaż  Williams teoretycznie był członkiem Zakonu, przeszedł okres prób, tak jak  każdy inny biegający się o przyjęcie, to on i jego zespół Echo działali bardziej    jak wolni strzelcy niż rycerze zakonni. Podczas gdy członkowie     innych jednostek byli wyznaczani przez lokalnych przywódców i regularnie   zmieniali przydziały, Cade osobiście wybierał swoich ludzi, a ci zostawali w  oddziale, póki śmierć czy obrażenia nie umożliwiły im dalszej służby. Inne  jednostki odpowiadały zgodnie z przebiegiem łańcucha dowodzenia przed  preceptorem, natomiast drużyna Echo podlegała bezpośrednio marszałkowi,  stojącemu ledwie dwa stopnie niżej niż sam wielki mistrz. Mieli opinię ludzi,  którzy naginają Zasadę, prawa, według których funkcjonuje zakon, a niekiedy  działają na własną rękę. Plotki kłębiły się wokół komendanta Williamsa niczym stado komarów. Oskarżano go o wszystko, od praktykowania czarów po  komunikowanie się ze zmarłymi. Był człowiekiem budzącym lęk i podziw  zarazem – w zależności od tego, kogo o niego zapytano. Jego przezwisko,  Heretyk, wzięło się właśnie z tego lęku, z wiary niektórych, że był wilkiem w owczej skórze, mającym za zadanie zniszczyć Zakon od wewnątrz. Duncan podzielał ich opinie.

Jego zdanie nie miało tu jednak znaczenia.

Wyraz twarzy kardynała jednoznacznie wskazywał na niechęć, jaką budzi w nim ten pomysł, ale jak przystało na dobrego generała, pozwolił swoim ludziom w terenie podejmować decyzje. Niechętnie skinął przyzwalająco głową.

– Dobrze zatem. Informuj mnie o postępach.

– Oczywiście. Dobrej nocy i niech Bóg Wam błogosławi, Wasza Eminencjo.

Uniósłszy dłoń w geście błogosławieństwa, kardynał pożegnał się i ekran zgasł.

Ledwie połączenie zostało przerwane, Duncan zwrócił się do preceptora.

– Sir, z całym szacunkiem, sądzę, że byłoby lepiej, gdyby wyznaczył pan do tego jeden z naszych zespołów.Williams może przysporzyć nam więcej  problemów, niż przynieść pożytku.

Preceptor odwrócił się do niego, kręcąc głową.

– Duncan, wiem, że niełatwo z nim pracować, ale właśnie jego niezależność może działać w tym wypadku na naszą korzyść. Ktokolwiek to zrobił, znał nie tylko lokalizację komandorii, ale też wiedział, jak zaatakować ją z zaskoczenia. I przypominam ci, że zrobił to tak, że nie dotarło do nas ani słowo ostrzeżenia. Coś takiego wymaga nie tylko przewagi sił, ale szczegółowej wiedzy o tym, z kim i czym mieli się tu zmierzyć.

– Sądzi pan, że mieli informacje z wewnątrz – powiedział Duncan, wypowiadając na głos podejrzenia, które pojawiły się już w chwili, gdy usłyszał o ataku.

– Zatem ściąga pan tu Heretyka ze względu na jego brak powiązań politycznych.

– Dokładnie, choć to nie jest główny powód. Mam pewność, że zespół Echo to odpowiedni ludzie do tego zadania. Są doświadczonymi żołnierzami, znają się na swojej robocie. Bardzo przydadzą się ich długoletnie doświadczenie i  umiejętności, jakie mają do zaoferowania.

Po tym, co Duncan widział na zewnątrz, mógł tylko przytaknąć.

– Z tego, co wiem, zespół ma dwutygodniowy urlop.

Namierz komendanta Williamsa i ściągnij go tu najszybciej, jak to możliwe.

– Tak jest, sir.

Gdy Duncan oddalał się, by wykonać rozkazy, zastanawiał się, jakie jeszcze przykre niespodzianki przyniesie przyszłość.