Jeździec na wielorybie

Jeśli ta historia miała początek, to myślę, że była nim Kahu. W każdym razie to ona stanowiła jej zakończenie i to zapewne ona nas wszystkich uratowała. Zawsze wiedzieliśmy, że w końcu się pojawi takie dziecko, ale kiedy się urodziła Kahu… cóż, najwyraźniej nikt z nas nie potrafił tego dostrzec. Kiedy zadzwonił telefon, byłem z kumplami u moich dziadków. — Dziewczynka — burknął zawiedziony dziadek, Koro Apirana. — Nie będzie z niej żadnego pożytku. Przerwała męską linię. — Szurnął telefonem w stronę babci, Nanny Flowers, mówiąc: — Masz. To twoja wina. Twoja krew jest zbyt silna. — Naciągnął buty i ciężko tupiąc, wyszedł z domu. Dzwonił ich najstarszy wnuk, a mój brat, Porourangi, który mieszkał na Wyspie Południowej. Jego żona, Rehua, właśnie urodziła pierwsze dziecko, a jednocześnie pierwsze prawnuczę w naszej licznej rodzinie. — Jak się masz, kochanie — powiedziała Nanny Flowers do słuchawki. Babcia dawno przestała się przejmować humorami dziadka, chociaż co drugi dzień groziła mu rozwodem, i jestem przekonany, że jej nie sprawiało żadnej różnicy, czy dziecko jest chłopcem czy dziewczynką. Jej usta drżały z emocji, bo już od miesiąca czekała na wiadomość od Porourangiego. Poza tym zezowała, jak zawsze, kiedy rozpiera ją miłość. — Co? Co mówisz? Zaczęliśmy się śmiać i wołać jeden przez drugiego: — Ej, babciu! Musisz przyłożyć słuchawkę do ucha, żeby słyszeć! Nanny nie znosiła telefonów; słysząc głos dobywający się z małych otworków w słuchawce, była tak roztrzęsiona, że trzymała ją przed sobą w sztywno wyciągniętej ręce. Podszedłem i przyłożyłem ją do ucha babci. Chwilę potem po policzkach Nanny zaczęły spływać łzy. — Co takiego? Och, biedactwo. Och. Och. Och. Powiedz żonie, że pierwszy raz jest najgorszy. Potem jest łatwiej, bo już wiadomo, co i jak. Tak, kochanie. Powiem mu. Tak, nie martw się. Tak. Dobrze. My też cię kochamy. Odłożyła słuchawkę. — No, Rawiri — zwróciła się do mnie — masz śliczną bratanicę. Musi być śliczna, bo Porourangi powiedział, że jest podobna do mnie. — Staraliśmy się nie roześmiać, bo Nanny nie miała urody gwiazdy filmowej. Ona zaś nagle podparła się pod boki i z marsową miną wyszła na ganek. W oddali, na plaży, Koro Apirana spychał swoją łódkę na popołudniowe morze. Kiedy się rozzłościł, zawsze brał łódkę i wiosłował na środek oceanu, żeby tam się dąsać. — Ej, ty! — huknęła Nanny Flowers — Stary paka! — Tak nazywała Kora, gdy chciała mu wyznać swą miłość. — Ej! — Ale on udawał, że nie słyszy, że nazywa go starym draniem. Wskoczył do łodzi i wypłynął w morze. To wystarczyło. Teraz Nanny Flowers się wściekła. — Wydaje mu się, że ucieknie przede mną, co? — zaczęła gderać. — Otóż nie. Nie ucieknie. Ani ja, ani chłopcy dłużej już nie wytrzymaliśmy i zaczęliśmy śmiać się jak szaleni. Nanny ruszyła plażą, wykrzykując swoje czułości pod adresem Kora Apirana. „Wracaj mi tu, stary paka!”. Oczywiście, nie wrócił, a wtedy babcia dopadła m o j e j łodzi i zanim zdążyłem zaprotestować, uruchomiła silnik i puściła się w pogoń za dziadkiem. Wydzierali się na siebie przez całe popołudnie. Koro Apirana pływał z jednego krańca zatoki na drugi, ale Nanny bez trudu go dopędzała, żeby dalej ciosać mu kołki na głowie. Trzeba oddać babci, że wiedziała, co robi, wybierając łódź z silnikiem. W końcu stary Koro po prostu się poddał. Nie miał zresztą innego wyjścia, bo Nanny przywiązała jego łódkę do swojej i nie pytając o zdanie, poholowała z powrotem do brzegu. Kahu urodziła się osiem lat temu, ale pamiętam tamten dzień, jakby to było wczoraj, w szczególności awanturę między Korem Apiraną i Nanny Flowers. Kłopot polegał na tym, że Koro Apirana, trzymając się tradycyjnych poglądów Maorysów na przywództwo oraz prawo, nie mógł się pogodzić z narodzinami Kahu. U Maorysów przywództwo było dziedziczne i zwyczajowo insygnia wodzowskie przechodziły z pierworodnego syna na pierworodnego syna. Z wyjątkiem sytuacji, kiedy pierworodne dziecko było dziewczynką. — Na nic mi się nie przyda — zrzędził Koro. — Na nic. Nie chcę jej widzieć. A Porourangi niech sobie następnym razem sprawi syna. Odtąd gdy tylko Nanny Flowers poruszała ten temat, Koro Apirana zaciskał wargi, krzyżował ręce na piersiach, odwracał się i patrzył w sufit. Tamtego dnia byłem z nimi w kuchni. Nanny zagniatała ciasto chlebowe i ponieważ Koro udawał, że jej nie słyszy, zwracała się do mnie. — Myśli, że wszystko wie — mruczała, pokazując głową na dziadka. Bach!, walnęła pięścią w ciasto. — Stary paka. Myśli, że wie, co to znaczy być wodzem. — Chlast!, rzuciła ciasto na stół. — A sam nie jest żadnym wodzem. To ja jestem wodzem, pamiętaj — rzuciła, patrząc najpierw na mnie, a potem przez ramię na Kora Apiranę. — Plask!, wbiła palce w bryłę ciasta. — Te mea te mea — burknął dziadek. — A jakże, a jakże. — Nie kpij ze m n i e — żachnęła się babcia. — Aj!, rozpłaszczyła ciasto przedramieniem. Spojrzała na mnie posępnie. — On w i e, że mam rację. W i e, że w moich żyłach płynie krew Muriwai, a o n a była największym wodzem mojego plemienia. I kropka — Ratunku!, jęczało ciasto, a Nanny okładała je pięściami, dźgała, rozciągała i miętosiła. — Powinnam była posłuchać mamy, kiedy ostrzegała, żebym nie wychodziła za tego starego paka — nakręcała się babcia, kończąc przemowę tradycyjną groźbą. Kątem oka zauważyłem, że Koro Apirana mówi coś pod nosem. — Ale t y m razem — ciągnęła Nanny Flowers, ugniatając ciasto obiema rękami — n a p r a w d ę się rozwiodę! Koro Apirana uniósł brwi z powątpiewaniem. — A jakże — rzucił. — Te mea… I wtedy Nanny dodała z ogniem w oczach: — A potem zamieszkam z Waarim zza wzgórza! „Oho… chyba pora się ewakuować”, pomyślałem, bo wiedziałem, że Koro Apirana jest od dawna piekielnie zazdrosny o Waariego, pierwszego narzeczonego Nanny Flowers. Zrobiło się gorąco, zanim jeszcze dotarłem do drzwi. Ty tchórzu!, syknęło ciasto, kiedy wymykałem się na zewnątrz.