Kłamstewka i kłamstwa

Nazywam się… Nie, jeszcze nie ujawnię swojego nazwiska. Wyczytacie je na plakatach wyborczych, gdy będę kandydować do Rady Dzielnicy. A że będę kandy­dować – to już przesądzone. Ktoś musi w końcu zrobić porządek z całym tym bałaganem.

No więc jestem – tyle chyba mogę zdradzić – kobietą czterdziestoletnią i pracuję w służbie zdrowia. W sta­rym dowodzie osobistym, w rubryce „stan cywilny”, wpisano mi: wolny, o co zresztą musiałam wykłócać się z panią w okienku trzydzieści lat temu.

– Kto to widział, żeby młoda dziewczyna miała w pa­pierach „wolny”? Tak piszą rozwódki. To co, zmieniamy na „panna”, prawda? – stwierdziła.

– Jestem dorosła i w pełni odpowiedzialna za swo­je decyzje – odparowałam. – Nie życzę sobie oglądać w dowodzie tego słowa. Ma być „wolny” i już.

Nie uznałam za stosowne wyjaśniać, że nie planuję zmian w tej sferze i za kilkadziesiąt lat „panna” w zie­lonej książeczce będzie prowokować, żeby dopisać jej z przodu „stara”. Nie przewidziałam też, że sporna rubryka zniknie z nowoczesnych plastikowych kart, a nieszczęsny stan cywilny zostanie – podobno – zaszyfrowany w ciągu liczb na rewersie, nie do odczy­tania dla laika.

Dobrze, sama się zdradziłam, przecież umiecie zli­czyć do pięćdziesięciu. Tak, mam czterdzieści osiem lat… i co z tego? Po angielsku wciąż mogę mówić „I’m in my forties”, co przekładam sobie właśnie na „Jestem czterdziestolatką”. A język znam doskonale. W zeszłym roku z marszu, bez żadnych kursów przygotowaw­czych, zdałam CAE.

Skoro już odkryliście mój prawdziwy wiek, równie dobrze możecie się dowiedzieć, że jestem lekarzem. Pracuję z dziećmi, a dodatkowo biorę dyżury w hospi­cjum domowym.

Mieszkam w Krakowie, a właściwie na jego obrze­żach, w tak zwanym segmencie. Nie, nie podam nazwy ulicy ani nawet, w której części miasta się znaj­duje. Odłóżcie mapę. Mogę tylko nadmienić, że osie­dle szeregówek i bliźniaków doklejono do pradawnej podmiejskiej uliczki. I to stało się zarzewiem konflik­tów, o których chcę opowiedzieć. Trzecie pokolenie mieszkających tu niegdyś drobnych rolników sprze­dało grunt deweloperowi lub bezpośrednio indywidu­alnym inwestorom, a teraz drze koty z napływowymi mieszkańcami. Zbieram historię sporów, wysłuchuję pretensji obu stron i w odpowiednim czasie spróbuję w Radzie Dzielnicy przeforsować salomonowe rozwią­zanie. Taką właśnie mam misję.

[…]

Tuż po dziewiątej, gdy ostatnie auta pomknęły z osie­dla w kierunku Bieżanowskiej, z domu pod numerem cztery przy ulicy Prawej wyszła młoda kobieta z nie­mowlęcym wózkiem. Długo upychała kocyk w gondoli, poprawiała budkę i ustawiała rączkę w każdej z pię­ciu możliwych pozycji, nim stwierdziła, że jedna jest w sam raz dla jej nowych zamszowych botków na słupku, a potem przeszła jezdnią pod dziesiątkę, na rogu Obrzeż­nej. Gdy zadzwoniła do furtki, prawie natychmiast w drzwiach budynku ukazała się postać o kasztanowych włosach, ściągniętych w koński ogon.

– No cześć, Natalia – powiedziała. – Mały poślizg. Kupa. Wejdziecie?

– Dzięki – odparła dziewczyna z wózkiem – ale nie mam siły ładować Mietka tam i z powrotem. Wy się tu odkupiajcie spokojnie, a my już pojedziemy na placyk.

I potoczyła swój wypasiony pojazd produkcji hiszpań­skiej w kierunku majaczącego po lewej stronie zagajnika.

W mijanych po drodze ogródkach „starej Obrzeż­nej” pyszniły się różnokolorowe astry. Pod szóstką, przy siatce, na wysokich michałkach motyle zrobiły sobie zlot.

– Szkoda, Mieciu, że nie możesz tego zobaczyć – szep­nęła Natalia do synka, który zdążył usnąć – ale nic stra­conego, mama pstryknie zdjęcie i kiedyś ci pokaże.

Wyjęła z kieszeni smartfona i wkrótce kadrowanie naj­piękniejszych rusałek tak ją pochłonęło, że nie zauważyła nadejścia krótko ostrzyżonej brunetki ze spacerówką.

– Tocia Tala! – zaświergotała pasażerka wózka.

– Cicho, Misiu – ostudziła jej entuzjazm matka. – Przecież widzisz, że Miecio śpi.

Daj spokój, Ola – łagodziła Natalia, gdy już przy­witała się z niespełna dwuletnią Michalinką. – Teraz mogliby nawet walić z armat, a jego to nie ruszy.

– No tak – westchnęła Aleksandra – zdrowy sen nowo­rodka. Już zapomniałam, jaki to luksus. Miśka, zostaw! – Cofnęła nieco spacerówkę, bo mała zaczynała skubać listki michałków.

– O, przepraszam – oburzyła się na niby mama Mie­cia. – Przedwczoraj skończyliśmy miesiąc i wyszliśmy z okresu noworodkowego.

– Niesamowite! Kiedy to zleciało? – Ola pokręciła głową. – A byłabym gotowa przysiąc, że dopiero co wró­ciłaś ze szpitala. Gośki dzisiaj nie będzie? – zmieniła rap­townie temat.

– Przyjdzie, przed chwilą do nich zaglądałam, tylko Julitka się skupiła i trochę potrwa, zanim wyjdą.

– To co, jedziemy na placyk?

– Jedziemy.

Matki zgodnie ustawiły wózki w kierunku północ­nym i ruszyły, koło w koło, podziwiając w milczeniu ukwiecone ogródki po prawej stronie.

Po lewej miały rząd niemal jednakowych parkanów, tylko w dwóch miejscach przerwany żywopłotem za siatką. Mieszkańcy Obrzeżnej, dawni właściciele grun­tów, na których stanęło nowe osiedle, zastrzegli sobie w umowie z deweloperem, że nie chcą mieć naprzeciwko swoich okien żadnych budynków. Inwestor dotrzymał słowa i nieparzysta strona najstarszej ulicy pozostała niezabudowana. Projektant tak rozplanował działki, że od Obrzeżnej kończyły się ogrodami, co gwaranto­wało niezbędną intymność zarówno tubylcom, jak i elementowi napływowemu. W ten sposób powstał swoisty kordon sanitarny, jak żartowała Gośka Biernat zajmująca narożną posesję, dzięki czemu mogła z bliska obserwować życie obu stron. Jej dom stanowił zresztą odstępstwo od umowy, choć, cofnięty od ogrodzenia i ocieniony starym kasztanowcem, nie spędzał wcale snu z powiek zasiedziałym tu z dziada pradziada miesz­kańcom. A w ogóle to mąż Gośki, Tomek, był spo­krewniony z Tośkami spod szóstki, więc miał u starej Obrzeżnej kredyt zaufania.

– Patrz!

– Natalia stanęła przy słupie latarni.

– Ale chamstwo.

– Okropne – zgodziła się Aleksandra. – Grodzcy powinni interweniować już wtedy, gdy ktoś zapaćkał ją farbą.

– Na szczęście niczego to nie zmieniło, widziałaś pierwsze wyniki?

– A skąd! Przecież toto nie dało mi nawet zjeść spo­kojnie śniadania. – Ola klepnęła budkę spacerówki. – Wczoraj wieczorem pooglądałam telewizję i tyle.

– Uch, a drogie panie znowu o polityce. – Gośka nadje­chała niepostrzeżenie na czterech pompowanych kołach. – Witam, witam.

Szary piesek w typie miniaturowego sznaucera skakał wesoło przy jej łydkach.

Natalia z Aleksandrą zamilkły. Niezręcznie było gar­dłować na barbarzyństwo tubylców w obecności pani Narożnej, jak czasem po cichu nazywały Gośkę.

No tak. – Ona tymczasem też zauważyła podarty plakat. – Dobrze, że już po wszystkim, posprząta się i będzie spokój.

– A my i tak mamy swoją kobitkę w Sejmie – dokoń­czyła Ola.

Małgorzata wzruszyła ramionami. Natalia błyska­wicznie ją zaatakowała:

– Nie mów, że głosowałaś na…

– Na Pe-Jot-En – przerwała Gośka koleżance. – No co? Mieli najbardziej sensowne propozycje prorodzinne. I to nie wyssane z palca, a poparte konkretnymi planami finansowania. A śmiejcie się, śmiejcie, zobaczycie przy drugim dziecku, że to nie są błahe sprawy.

Rozchichotana Aleksandra spoważniała. Misia była jej drugim dzieckiem, choć dziewczyny nie miały o tym pojęcia. Antoś urodził się w szesnastym tygodniu, bez szans na przeżycie, jeszcze w Tarnowie. Ucieczka od małego grobu, przeprowadzka do innego miasta i nowy dom stworzyły iluzję, że uda jej się wstać z popiołów, cho­ciażby dla noszonej pod sercem córeczki. Niestety, szybko pozbawiono ją złudzeń. Ciąża była trudna, zakończona próżnociągiem i Ola nie uniknęła depresji poporodowej, napędzanej dodatkowo przez poczucie winy, że niewy­starczająco cieszy się z narodzin zdrowego dziecka. Dla­tego, gdy z pomocą terapeutki wreszcie wyszła na prostą, postanowili z Bartkiem, że Michalina będzie jedynaczką.

Szczęśliwie dziewczyny nie zauważyły zmieszania Oli. Dwumiesięczna Julitka zaczęła kwilić po swojemu i temat polityki prorodzinnej różnych partii naturalnie zszedł na dalszy plan.

– Chyba mamy kolki – westchnęła Gośka.

– Tylko dlaczego teraz? O ile dobrze pamiętam, u Maksa właśnie w tym okresie się kończyły.