Kobieta, która nie odmieniła losów świata

Już nad ranem, gdy otworzyła oczy, wiedziała, że coś jest nie tak. Wiele wskazywało na to, że się zmieniła, ale o piątej dziesięć nie można mieć jeszcze pewności co do spraw, które mogą wywrócić życie do góry nogami.

Wygrzebała się z pościeli i chcąc, jak co dzień, lekkim krokiem ruszyć w stronę łazienki, zorientowała się, że ciało zastygło jak u ołowianego żołnierzyka marzącego o karierze otwieracza do butelek.

Nie lepiej było podczas mycia zębów. Szczoteczka uparcie wypadała z ręki prosto w pianę z pasty rozbryzganej na dnie umywalki. Dalsza część porannej toalety również nie przebiegła pomyślnie. Benita Kluczman utwierdziła się więc w przekonaniu, że stała się kimś innym, niż była jeszcze wczoraj. Kimś, kto stoi na mokrych kafelkach i zastanawia się, po co je wycierać, skoro lustro podpowiada, że są ważniejsze sprawy do ogarnięcia. Jeśli myślicie, że zwariowała, jesteście w błędzie. Jak w przypadku każdego, kogo uwiera życie, przyszedł czas, aby podjęła właściwą decyzję.

Z takim przekonaniem i kawą z ekspresu Benita Kluczman rozpoczęła zwyczajny dzień w redakcji lokalnego dziennika „Siła Torunia”. Jego mocną stroną byli coraz bardziej wyczerpani dziennikarze, słabą – coraz silniejsza władza korporacji, która przyjechała z daleka, aby uczyć tego, co nie sprawdzało się nawet w jej ojczyźnie. Nowa władza najpierw się rozgościła, później zadomowiła, a w końcu zauważyła pierwsze potrzeby. Na dobry początek kazała zaoszczędzić milion.

Praca dziennikarza to nie jest lekki kawałek chleba, ale teraz naprawdę skończyły się żarty. Na efekty oszczędności, zgodnie z życzeniem właścicieli, nie trzeba było długo czekać. Skrócił się czas przygotowywania informacji do druku i zapchała muszla klozetowa. Gdy produkcja newsa nabrała tempa jamajskiego biegacza Usaina Bolta, niektórzy zaczęli podejrzewać, że spięcie w starej instalacji elektrycznej nie było przypadkiem. Tak czy inaczej ostatni dwaj mężczyźni dziennikarze musieli sikać obok deski. Nawet dokładając starań, niełatwo zrobić to precyzyjnie po ciemku. Instalację w końcu naprawiono, ale nawyki trudno wyplenić. A wyglądały one mniej więcej tak:

Szybko żyjesz – wolniej się starzejesz. Chyba że szybciej umrzesz.

Szybko piszesz – napiszesz jeszcze szybciej. Pod warunkiem, że wystarczy ci cierpliwości, aby przeczytać przynajmniej instrukcję obsługi spinacza biurowego.

Szybko myślisz – szybciej zapomnisz. Jeśli w ogóle myślisz, co nie jest dobrze widziane w branży.

Szybko się męczysz – szybciej znajdą się inni na twoje miejsce. Jakby na to nie spojrzeć, wciąż rodzą się nowi ludzie, którzy muszą gdzieś pracować.

Kiedyś tym wszystkim zajmował się sztab dziennikarzy, teraz zostały trzy osobniki wyglądające jak zombie w parku rozrywki. W nocy najczęściej śniły im się literówki, a tym bardziej ambitnym – długie ciągi zdań pisane od końca. Żyli szybko, lecz śnili powoli. I były to, nie ma co ukrywać, sny popaprańców.

W mieście została już tylko jedna kobieta, która zajmowała się fachem dziennikarskim nazywanym przez wszystkich ugrzecznionych – podupadającym. Ona zaś dziś rano zdała sobie sprawę, że to, co robi, nie ma nic wspólnego z rzetelnym informowaniem społeczeństwa o bieżących wydarzeniach. Zostawiając łazienkę w stanie klęski żywiołowej, upewniła się, że w ogóle nie rozumie, co się w mieście dzieje, bo nie ma czasu, aby choć przez chwilę o tym pomyśleć.

Tego dnia w redakcji lokalnego dziennika Benita zebrała swoich ostatnich dwóch dziennikarzy na kolegium i powiedziała:

– To koniec.

– Jak to? A co będziesz robić? A kredyt? – zapytał z przymrużonymi oczami pierwszy z nich. Miał na imię Paweł. Czekał na odpowiedź, mrużąc wciąż oczy, bo skończył pracę o czwartej nad ranem. Właśnie wybiła dziewiąta na zegarze, ale jeszcze nie doszedł do siebie.

– Ach tak! – wykrzyknął drugi. Miał na imię Grzegorz i, co było silniejsze od niego, bez względu na sytuację, w jakiej się znalazł, reagował śmiechem na każdą nowość. Nie zważał przy tym na to, że prezentuje rząd wybrakowanych czarnych pieńków. – Wreszcie! – Cieszył się jak dziecko, bo czekał na to od dawna. Na kryzysie zawsze ktoś zarobi, a on właśnie zapragnął być tym kimś.

– Mam dość pracy ponad siły i widzę, co tu się wyprawia – powiedziała głośno, wstając. – Chciałabym być mądra, a jestem coraz głupsza!

A później opowiedziała ze szczegółami o sprawie, która nie dawała jej spokoju.

– Wymyśliłam, że zrobię cykl wywiadów z najmądrzejszymi ludźmi. Takimi, co wiedzą więcej niż inni i chcą się tym podzielić. Dajmy na to… dziesięć osób.

– Znajdziesz tyle? – zapytał Grzegorz.

– To wymaga czasu – zauważyła Benita.

– Tego towaru w tej robocie nie znajdziesz – stwierdził Paweł i uświadomił sobie, że właśnie zrobił coś, czego się po sobie nie spodziewał – po raz pierwszy od dawna nie skłamał.

– Szef zapewnił, że weźmie. Dwadzieścia złotych za sztukę.

– Majątek! – Grzegorz wyszczerzył pieńki.

– To by było jakieś dwieście złotych, ale kazał przejść na firmę, bo już nie ma wierszówki dla tych na etacie – powiedziała Benita.

– To by było minus dziesięć procent – obliczył szybko Paweł.

– Minus koszty paliwa – przypomniała Benita. – Jeśli pożyczysz mi samochód.

– Zostanie ci tyle, ile płacę miesięcznie za parking!