Kwaidan
Demony japońskiego folkloru

Nazywał się Riki, lecz choć jego imię oznaczało siłę, ludzie wołali na niego Riki-Dzieciuch albo Riki-Głupol, „Riki-Baka”, ponieważ od urodzenia skazany był na życie w ciągłym dzieciństwie. Z tego samego powodu wszyscy odnosili się do niego życzliwie, mimo że podpalił dom, przykładając do moskitiery płonącą zapałkę, i klaskał z radości na widok płomienia. W wieku szesnastu lat był wysokim, silnym młodzieńcem, ale jego umysł zatrzymał się na szczęśliwym wieku dwulatka i dlatego nadal bawił się z maluchami. Starsze dzieci z sąsiedztwa, w wieku od czterech do siedmiu lat, nie chciały się z nim bawić, ponieważ nie mógł się nauczyć ich piosenek i gier. Jego ulubioną zabawką była miotła – udawał, że to koń i godzinami hasał na nim w górę i w dół zbocza przed moim domem, co rusz wybuchając donośnym śmiechem. W końcu te jego hałasy zaczęły mi przeszkadzać i musiałem go poprosić, żeby znalazł sobie inne miejsce do zabawy. Kiwnął potulnie głową i odszedł, żałośnie ciągnąc za sobą swoją miotłę. Zawsze łagodny i zupełnie nieszkodliwy, pod warunkiem, że nie bawił się ogniem, rzadko dawał komukolwiek powód do skargi. Okoliczni mieszkańcy zwracali na niego uwagę nie większą niż na psa czy kurę, a kiedy w końcu zniknął, w ogóle tego nie zauważyłem. Po wielu miesiącach wydarzyło się jednak coś, co przypomniało mi o Rikim.
– Co się stało z Rikim? – zapytałem starego drwala, który zaopatrywał naszą okolicę w opał. Pamiętałem, że Riki często pomagał mu nosić wiązki drew.
– Z Riki-Baka? – odpowiedział starzec. – Ach, Riki nie żyje, biedak! Zmarł prawie rok temu, całkiem nagle; lekarze stwierdzili chorobę mózgu.
Dziwna historia z tym biednym Rikim: kiedy umarł, matka na jego lewej dłoni napisała mu imię, „Riki-Baka”, „Riki” po chińsku, a „Baka w kana. Odmówiła za niego wiele modlitw, aby mógł się odrodzić w szczęśliwym wcieleniu. Trzy miesiące temu, w rezydencji Nanigashi-Sama, w Kojimachi63, urodził się chłopiec ze znakami na lewej dłoni, dość łatwymi do odczytania: „RIKI-BAKA”! Domownicy od razu zgadli, że narodziny musiały nastąpić w odpowiedzi na czyjąś modlitwę i zaczęli rozpytywać, gdzie tylko się da. W końcu pewien sprzedawca warzyw doniósł im, że w dzielnicy Ushigomé, w skromnej rodzinie mieszkał chłopiec o imieniu Riki-Baka i że zmarł on zeszłej jesieni. Dwóm służącym polecono więc, by odnaleźli jego matkę. Odszukali ją i opowiedzieli, co się stało, a ona bardzo się ucieszyła, bo wiedziała, że dom Nanigashi jest bogaty i sławny. Słudzy powiedzieli jej również, że rodzina jest bardzo zła z powodu słowa „Baka” na ręce dziecka. „Gdzie jest pochowany Riki?”, zapytali. „Na cmentarzu Zendōji”, odpowiedziała matka zmarłego chłopca. „Daj nam trochę gliny z jego grobu”, poprosili. Poszła więc z nimi do świątyni Zendōji i pokazała im grób Rikiego; a oni wzięli ze sobą niewielką ilość gliny z grobu, zawiniętej w furoshiki i dali kobiecie dziesięć jenów.
– Po co im była ta glina? – zapytałem.
– Cóż, nie byłoby rzeczą stosowną pozwolić dziecku dorastać z takim imieniem na ręce – odparł starzec. – A jedyny sposób, by usunąć znaki, które w ten sposób pojawiają się na ciele dziecka, jest taki: trzeba natrzeć skórę dziecka gliną wziętą z grobu ciała z poprzedniego wcielenia.

Rozdział Riki-Baka

SPIS TREŚCI

O JAPOŃSKIEJ WYMOWIE 7
WSTĘP 9
WPROWADZENIE 13
KWAIDAN 15
HISTORIA MIMI-NASHI-HŌÏCHI 17
OSHIDORI 36
OPOWIEŚĆ O O-TEI 39
UBAZAKURA 45
DYPLOMACJA 48
O LUSTRZE I DZWONIE 53
JIKININKI 62
MUJINA 72
ROKURO-KUBI 77
ŚMIERTELNY SEKRET 94
YUKI-ONNA 101
HISTORIA AOYAGI 108
JIU-ROKU-ZAKURA 125
SEN AKINOSUKÉ 128
RIKI-BAKA 140
HI-MAWARI 144
HŌRAI 150
STUDIA O OWADACH 157
MOTYLE 159
KOMARY 186
MRÓWKI 192