Kwiat Peruna

Dziewczyna zaniosła się szlochem, sypiąc szczodrze kurom pszenicy.
– Słuchojta, słuchojta swojej pani, jeśli nie chceta skończyć jak tamta. Musicie uważać na te czorne ptaszyska, bo jeno źle wróżą. Zazdroszczą wam, kochane moje. A bo i jest czego: ciepłego kurniczka, jedzunka dowoli. Który to ptak by nie chciał takoż, powiedzta.
Jedna z kur zagdakała, jakby w odpowiedzi.
– A no właśnie, wszystkie by chciały, kóchana.
– Wy macie na imię Damroka? – rzucił do dziewczyny Snowid, ale ta go zignorowała i dalej rozmawiała z ptactwem.
– Dlatego słuchojta, drogie kurki, swej pani, a będzieta dobrze miały.
Snowid przeskoczył przez płot. Kury zagdakały w przestrachu i się rozpierzchły. Za to dziewczyna jak się nie obróci, jak nie zapieje – toby się niejeden kogut powstydził.
– A kysz, sio, poszła… Kurki mi straszy…
Doskoczyła do Snowida i jak go wiadrem przez łeb nie trzaśnie! Na całe szczęście światowid oko miał nad wyraz spostrzegawcze, to i ułapił rękę dziewczyny, nim cios zdołał jego głowy dosięgnąć. Wtedy dopiero dziewczę spojrzeniem Snowida uraczyło i w jednej chwili zamarło. Oczy wybałuszyła, a twarz jej spod brudu promieniowała jakimś nieznanym szczęściem.
– Cichojta, słuchojta, wiater cóże mówi. Co przygnało do nas tego, co wuń świata niesa pod kapotą? Brawo, Damrociu, w końcu ujrzałaś coś poza swoje małe ptaszki biegające po obejściu. Mamusia byłaby zadowolona. O tak, tak!
Dziewczyna zaśmiała się niczym dziecko i zaklaskała w radości.
Snowid przyjrzał się jej uważnie. Nie wyczuł u niej żadnej świadomości, co by świadczyło o opętaniu albo choćby o związaniu dziewczyny z jakimś demonem. Zdolność mówienia dwoma głosami nie była talentem wśród prostego ludu powszechnym, z pewnością jednak stanowiła przyczynek do wieści, iż dziewczyna pakt zawiązała z jakim bezeceństwem, które w czasie burzy się do niej przypałętało. Nie potrafił Snowid wytłumaczyć, co spowodowało u niej taki stan.
– Skoro już wiem, że jesteś Damroką, czy możemy porozmawiać? Moje imię Snowid.
– Tak, tak, me imię Damroka, wy, coście wszystko zgubili.
– Wszystko zgubiłem?
– Damrociu, nie gadaj mu, co szepczę ci na ucho. Nieładnie tak wyjawiać sekrety. Ale to przecie o niego chodzi. Widać, że o niego. Przecie wspomineł, że przyjdzie taki a taki.
Snowid brwi zmarszczył.
– Ktoś ci coś o mnie mówił? Rzadko bywam w tych okolicach, zatem nie ma tu ludzi, którzy mogliby o mnie wspomnieć. Chyba że wędrowcy, jak mój przyjaciel, którego teraz ze mną nie ma.
– Skoro Damrocia już tak ochoczo zaczęła mówić, to ci wspomnę. Nie mamy na myśli nikogo i niczego, kto lub co kroczy po tej ziemi.
– Masz na myśli… Peruna?
– Zobacz, Damrociu, jaki mądry. A skąd to wie on o takich rzeczach. Przecie nikt we wsi nie wie.
– Słyszałem, że na zawołanie potrafisz przygnać sobie chmury burzowe.
– A potrafię! I cóże z tego?
– Potrzebowałbym pomocy Peruna. Skoro władasz burzą z piorunami, chciałbym, abyś dla mnie jedną zwołała.
– On chce ode mnie burzy. Pragnie łysków z nieba. Ale czy powinnam? Czy powinnam się pytam, głupia. Jakże odmówić takiemu mężczyźnie? – Odwróciła się i spojrzała na Snowida filuternie. – Jak nie wspomóc go w potrzebie? Wrony zbierajo się na niebie. I czy on by tego sobie życzył? Przed wronami uchronisz swe dzieciątka. A on? Nie miałby nic przeciwko. Jego serce raduje się, gdy z nieba zsyła grzmot i błysk na niegodziwców. A kto jest niegodziw? On wie. – Wskazała Snowida oskarżycielsko. – A winc pomóc. To na co czekasz? Kurki trzeba do kurnika nagonić, aby burza ich nie wystraszyła i w ciemny las nie uciekły. Nagoń więc.

Fragment rozdziału 5