Lisica

WIEM, POWINNAM BYŁA UCIEKAĆ, PRZEZ CMENTARZ, PRZEZ LAS, ale straciłam głowę i poszłam z powrotem do bramy bronić daimlera i kuferka przed niebezpieczeństwem, którego nie doszacowałam. Jeszcze łudziłam się, że to niemądry dowcip, może strzelcy siczowi zobaczyli samochód i bawią się, by zabić nudę patrolu.
Lecz to nie byli strzelcy i nie nudę przyjechali zabijać. Gdy stanęłam w cmentarnej bramie, mężczyzna siedzący w moim daimlerze raz jeszcze zatrąbił, a potem wysiadł z niego i wolnym krokiem ruszył ku mnie. Rosły, barczysty w czarnym, skórzanym płaszczu do pół łydki i oficerkach.
– No proszę, panna Lubochowska przyjechała na grób siostry. – Spod wysoko podniesionego kołnierza beznamiętnie patrzyły puste, trupie oczy Sienki. – A szanowny tatuś, czemu ci nie towarzyszy? Taki już, biedak, schorowany?
– Ojciec nie żyje – odpowiedziałam, siląc się na spokój, a jednocześnie rozważając szansę ucieczki. Żeby odzyskać samochód, musiałabym błyskawicznie jednego po drugim zabić: Sienkę i jego dwóch przybocznych, którzy z karabinami w rękach zsiadali właśnie z koni. To nie było niemożliwe, ale diablo trudne, i żałowałam, że zamiast parabelki nie mam teraz pistoletu strzelającego seriami, Vlk chciał mi taki podarować, a ja, głupia, nie wzięłam.
– Mam nadzieję, że nie miał lekkiej śmierci.
Sienko był już o krok, więc teraz albo nigdy. Odskoczyłam za filar bramy, wyszarpnęłam pistolet spod kożucha i trzymając go oburącz, trzykrotnie strzeliłam. Jeden upadł na twarz, drugiego, co nie zdążył jeszcze wyjąć nogi ze strzemienia, pociągnął spłoszony koń, więc oddalał się, bodąc ziemię martwą głową, i tylko Sienko, chociaż precyzyjnie trafiłam go w serce, nawet się nie zachwiał. Diabeł wcielony, bies, przeleciało mi przez myśl, tak go przecież nazywano. Stałam bez ruchu, sparaliżowana tchnieniem nadprzyrodzonej grozy, a on niespiesznie podszedł i wyjął mi z dłoni pistolet.
– Nie wiesz, że do mnie strzela się srebrnymi kulami maczanymi w święconej wodzie? – Z szerokim zamachem cisnął parabelkę daleko między groby; stuknęła o coś twardego, pewnie przeciął jej lot wysoki, kamienny pomnik, jedyny taki między bramą cmentarza a lasem. – A mówiąc serio, gdybyś zamiast w serce, palnęła w łeb, już byś była wolna. – Rozchylił poły płaszcza, demonstrując coś w rodzaju kaftana. A ja, zabobonna idiotka, przypomniałam sobie wtedy, że przecież czytałam o tym w gazetach – o wynalazku dwóch Polaków, który chroni od pocisków i noża. – No, ale dzięki temu sprawiedliwości wreszcie stanie się zadość – ciągnął Sienko. – Bo nie może być tak, że jedna z sióstr jest nędzarką, choruje na gruźlicę i młodo umiera, a druga pławi się w luksusie i dożywa późnych lat. – Kątem oka dostrzegłam, że mężczyźni, którzy kopali dół, wyciągają teraz z zarośli trumnę i sznury. – Tak, Haniu, spoczniesz na tym samym cmentarzu, co Ludmiła. – Sienko uśmiechnął się samym poruszeniem warg, jego oczy, jak zawsze, pozostały bez wyrazu.
– Skąd wiedziałeś, że przyjadę do Kamianki? – Nawet na progu śmierci mój mózg nie potrafił przejść do porządku nad zagadką.
Wzruszył ramionami.
– Byłem pewien, że ojciec prędzej czy później się przed tobą wygada albo napisze ci o wszystkim w testamencie. A ty w lot pomkniesz naprawiać jego błędy i oczywiście zaczniesz od pogawędki z popem, więc kazałem jego żonie, by dała mi znać, kiedy zjawi się elegancka panienka z miasta.
Zauważyłam, że od poprzedniego spotkania mowa Sienki nabrała ogłady, chwilami wysławiał się prawie jak inteligent.
Czterej kopacze grobu przysłuchiwali się rozmowie, patrząc na Sienkę z wyczekiwaniem i coś między sobą szepcząc.
– Towarzyszu komendancie – odezwał się nagle ten z bujną czupryną – a może by tak przedtem pozwolił nam komendant…
– O czym ty mówisz, Kudłacz? – spytał Sienko, choć przecież zrozumiał, o co bandyta go prosi, i tylko przez wzgląd na mnie, dla mojej większej udręki, kazał mu prośbę rozwinąć.
– No, toć ona nie kulawa, a my od miesięcy bez kobit, ino rączką. Dałby towarzysz komendant z nią pobaraszkować, chyba się wojsku coś od życia należy.
Sienko patrzył na mnie dłuższą chwilę, napawając się tym, co czytał z mojej twarzy, bo nie potrafiłam ukryć strachu i obrzydzenia, aż nagle schwycił Kudłacza za włosy i kopniakiem posłał na dno dołu.
– Jeszcze słowo a ciebie pierwszego każę pochować! – Schylił się, nabrał garść gliny i cisnął mu ją w twarz. – A o pieniądzach i biżuterii nawet nie myślcie. Wszystko, co ma przy sobie i na sobie ta burżujska dziwka, musi razem z nią trafić do piekła.

Fragment ROZDZIAŁU TRZECIEGO: Komandir i pogrzebana żywcem

SPIS TREŚCI
ROZDZIAŁ PIERWSZY: Człowiek o martwych oczach . . . . . . . . . . . . 5
ROZDZIAŁ DRUGI: Hanka i nożownik. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31
ROZDZIAŁ TRZECI: Komandir i pogrzebana żywcem . . . . . . . . . . . . 90
ROZDZIAŁ CZWARTY: Rejs z iperytem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 121
ROZDZIAŁ PIĄTY: Na wojnie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 198
ROZDZIAŁ SZÓSTY: Kim jest ten w goglach? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 226
ROZDZIAŁ SIÓDMY: Zbrodnia na Kondratowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . 307
ROZDZIAŁ ÓSMY: Hanka i biesy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 380