Listy do Klaudii

Klaudio,
dlaczego się spieszysz? (Kłamstwo, to nie mało być pytanie.)
Nie spiesz się… (Znów kłamstwo.)
Nie popędzaj mnie!
Rzecz nie w tym, aby wiedzieć, lecz w tym, aby sobie zdać sprawę.
Jeśli będziemy używać semantyki, gramatyki i etymologii, aby „mówić poprawnie”, pewnie będziemy mówić poprawnie, ale nie ma to nic wspólnego z procesem zdawania sobie sprawy.
Położenie nacisku na to, jak się wysławiamy, jest pewną drogą (są inne, będą lepsze), pewnym sposobem przejścia przez ten proces.
Jedną z pułapek języka, nad którą ostatnio próbuję pracować, jest słowo „muszę”…
„Znakomity detektyw wchodzi do pokoju i zaskakuje gangstera z pistoletem w ręku. Na podłodze obok leży ciało jego najlepszego przyjaciela. Detektyw zakłada gangsterowi kajdanki. Morderca nie stawia oporu, ma pobladłą, wymizerowaną twarz, a wzrok utkwił gdzieś w nieskończoności. Daje się zaprowadzić do radiowozu, nieustannie powtarzając: Musiałem to zrobić! Za dużo wiedział!”
„Musiałem to zrobić”. Co chciał przez to powiedzieć? Kto mu kazał?
Dokładnie to samo robimy każdego dnia, gdy mówimy, że coś musimy zrobić.
„Muszę” zawiera przymus, nakaz, powinność („być winnym” to „mieć dług”)
Kiedy przychodzi mi do głowy, że muszę coś zrobić lub powiedzieć, podstawiam za to inną myśl – „wybieram” lub „postanawiam”. Pomaga mi to w pełni poczuć się odpowiedzialnym za swoje czyny. A wtedy, nawet gdy robię coś, czego robić nie lubię, może mi się to wydać przyjemne. W „muszę” natomiast przyjemności nie ma.
Nie zawsze wybieram to, co najbardziej lubię. Czasem rezygnuję z tego, co mi się podoba, żeby zyskać coś innego ( na przykład nie stracić pracy).
W każdym razie, kiedy wybieram lub decyduję, czynię siebie odpowiedzialnym. Staję się wtedy panem siebie i zaczynam być sobą w pełni….