Tajemnica Edwina Drooda

– O co tu chodzi? – ponaglił jeszcze raz Jasper.
Pan Grewgious rozwierał i zaciskał dłonie, grzejąc je przy ogniu. Spoglądał z uporem w bok i nie przerywając tych ruchów, a także nie zmieniając spojrzenia, odpowiedział:
– Ta młoda para, zaginiony młodzieniec i panna Róża, moja pod¬opieczna, chociaż od tak dawna narzeczeni i tak długo znajdujący się w tym związku, a teraz oboje tak bliscy ślubu…
Pan Grewgious ujrzał wpatrującą się weń z fotela pobladłą twarz, drżące białe wargi i dwoje zabłoconych rąk kurczowo trzymają¬cych poręcze. Gdyby nie te ręce, pomyślałby, że nigdy przedtem nie widział tej twarzy. – …Ta młoda para stopniowo doszła do wniosku (wydaje się, że oboje mniej więcej jednocześnie), że będzie dla nich lepiej i że będą szczęśliwsi, zarówno teraz jak i w przyszłości, jeżeli pozostaną jedynie serdecznymi przyjaciółmi albo raczej będą się wzajemnie uważać za brata i siostrę, a nie za męża żonę.
Pan Grewgious ujrzał w fotelu twarz koloru ołowiu, twarz na której w przerażający sposób zaczęły występować jakby stalowe krople lub pęcherzyki.
– Ta młoda para powzięła w końcu rozsądne postanowienie po¬dzielenia się ze sobą tym odkryciem w sposób szczery, rzeczowy i serdeczny. I właśnie w tym celu się spotkali. Po odbyciu niewinnej i szlachetnej rozmowy zdecydowali, by na zawsze zerwać dotych¬czasowy związek.
Pan Grewgious ujrzał, jak upiorna postać zrywa się z fotela z otwartymi ustami i unosi rozpostarte ręce ku głowie.
– Jedno z nich, pański siostrzeniec, obawiając się, że z racji swego przywiązania dozna pan gorzkiego rozczarowania z powodu tak całkowitej zmiany jego życiowych planów, zabronił zdradzać panu ten sekret przez kilka dni i polecił, żebym pana o tym powiadomił,
gdy jego już tutaj nie będzie. A zatem rozmawiam teraz z panem, a jego tu nie ma.
Pan Grewgious zobaczył jak ta przerażająca postać odrzuca do tyłu głowę, chwyta się za włosy i odwraca od niego w spazmatycz¬nych drgawkach.
– Powiedziałem już wszystko, co miałem do powiedzenia, prócz tego, że ci młodzi rozstali się w sposób zdecydowany – choć nie bez łez i smutku – właśnie tego wieczoru, gdy po raz ostatni widział ich pan razem.
Pan Grewgious usłyszał przerażający krzyk i nie widział już upiornej postaci ani siedzącej, ani stojącej. Zobaczył jedynie stertę potarganego i brudnego ubrania na podłodze.
Ale nawet i to nie wpłynęło na zmianę jego zachowania, gdyż spojrzawszy w dół, nadal rozwierał i zamykał dłonie, grzejąc je przy ogniu. (Rozdział XV OSKARŻONY)

Spis treści:
I. Świt
II. Dziekan, a także kapituła katedry
III. Dom Zakonnic
IV. Pan Sapsea
V. Pan Durdles i jego nowy przyjaciel
VI. Filantropia w Zaułku Kanonika Mniejszego
VII. Trochę zwierzeń
VIII. Ostre starcie
IX. Ptaszki w krzakach
X. Łagodzenie sytuacji
XI. Obraz i pierścień
XII. Noc z Durdlesem
XIII. Ich najlepsze intencje
XIV. Kiedy ci trzej znowu się spotkają?
XV. Oskarżony
XVI. Oddany
XVII. Filantropia, zawodowo i po amatorsku
XVIII. Nowy mieszkaniec Cloisterham
XIX. Cień na tarczy zegara słonecznego
XX. Pośpieszna ucieczka
XXI. Rozpoznanie
XXII. Zaczynają się przykrości
XXIII. Znowu świt
Uzupełnienie
Notatki Dickensa i plany odcinków powieści
Dodatek A
Uwagi do Tajemnicy Edwina Drooda (według Charlesa Wiliamsa)
Dodatek B
Uwagi na temat powieści (Hipotezy według Sidneya Castela Robertsa)
Dodatek C
G. K. Chesterton dopisuje zakończenie
Charles Dickens