Twierdza zroszona krwią
Polski Głogów w rękach Niemców i Sowietów

W następnych dniach oddziały radzieckie zacieśniły pierścień wokół Głogowa. Dwa pułki, które dotychczas nie brały udziału w szturmach miasta, prowadziły rozpoznanie bojem niemieckich pozycji, posuwając się stopniowo do przodu. Każdy metr terenu był jednak opłacany krwią żołnierzy. Zarówno zabitych, jak i rannych. Wszędzie, gdzie tylko się dało, komendant twierdzy nakazywał przygotowywać stanowiska ogniowe, budować barykady na ulicach i zapory dla czołgów, generalnie rzecz biorąc, przygotowywać miasto do walk ulicznych.
Żołnierze radzieccy, jak podaje Paul Patzold, zaczęli ostrzeliwać miasto z niemieckiej amunicji. Wspomina: „Nasi żołnierze zajęli Wzgórze Górkowskie, ale zostali tam pokonani i pozostawili około 600 granatów zapalających z działem, którym to właśnie Rosjanie ostrzelali nas”.
Dowództwo radzieckie planowało rozpocząć główne natarcie na Głogów 28 lutego. Po przeglądzie szeregów okazało się jednak, że siły w toku dotychczasowych walk poniosły zbyt duże straty i rzucenie ich do walki niekoniecznie mogło zakończyć się sukcesem. W sumie biorące udział w walkach oddziały 329 Dywizji Piechoty w lutym 1945 roku „straciły co najmniej 651 zabitych i 1100 rannych” 220. Straty ponosili też Niemcy. Świadczą o tym walki o szpital wojskowy, zdobyty przez czerwonoarmistów. Znajdował się bowiem na skraju miasta. Umieszczony w nim został z marszu szpital polowy oddziałów Armii Czerwonej. Budynek nie posiadał części dachu, hydroforni, ale miał sporo instrumentów i lekarstw, bo Niemcy nie zdążyli wszystkiego ewakuować. Służby sanitarne 329 Dywizji Piechoty przejęły szpital i zaczęły w nim prowadzić działalność. Hospitalizowali swoich rannych, ale też ludność cywilną i jeńców.
Niemiecki komendant miasta zu Eulenburg, który wcześniej utworzył kilka „grup bojowych”, mających wspierać najbardziej zagrożone odcinki, wysłał jedną z nich, żeby odbić szpital. Wśród jej członków był też Martin Zientek, który wspominał: „Po osaczeniu Głogowa Rosjanie bardzo szybko zdobyli lazaret wojskowy. Nasza jednostka została skierowana do jego odbicia. Ponieważ mogło się to odbyć tylko w ciemności, jako źródła światła posłużyły nam trzy podpalone przez nas samych budynki przy Sebastian Bach-Strasse. Ich właściciele pozostawili kartki, że wszystko, co się znajduje w domach, może zostać zjedzone. W tej akcji, która nie odniosła żadnego skutku, spośród stu żołnierzy tylko siedmiu uszło z życiem”. W skład tej unicestwionej de facto grupy wchodzili saperzy z 213 Batalionu Pionierów.
Z raportu, jaki przesłał płk zu Eulenburg do swoich przełożonych, wynika, że do 6 marca 1945 roku poległo 305 żołnierzy, w tym 14 oficerów, 291 podoficerów i szeregowych. 1177 żołnierzy zostało rannych, w tym 38 oficerów, 1139 podoficerów i szeregowych. 597 żołnierzy zginęło bez wieści, w tym 6 oficerów, 591 podoficerów i szeregowych. Statystyka ta została podana po pierwszych marcowych walkach, które zaczęły się z początkiem marca. Paul Patzold pod datą 1 marca 1945 roku zapisał: „W czwartek, podobnie jak w piątek trwał nocny ostrzał bombami zapalającymi. Paliły się wszystkie rogi ulic. Nie ma już dawnych koszar pionierów. Ulice Lange-Molz i Preusische Strasse, rynek, wieża ratuszowa zniknęły. Dziś trwają ostre walki uliczne na przedmieściach i na osiedlach”.

Fragment rozdziału Z Głogowa na Warszawę!
Spis treści
Wstęp: Dlaczego Głogów? ……………….. 9
I:
Na zawsze wszedł do historii Polski …. 16
II:
Pod pruskim butem ………………………. 68
III:
Od cesarstwa do Hitlera ……………….. 114
IV:
Z Głogowa na Warszawę! ……………… 161
V:
Piastowskie zmartwychwstanie ……… 199
VI:
Głogowski Dziki Zachód …………………. 245
VII:
Powstawanie z ruin ………………………. 269
Bibliografia ………………………………….. 307
Indeksy ……………………………………….. 313