Vera Atkins. Kobieta szpieg.
Historia najlepszej agentki II wojny światowej

Vera mogła teraz pokazać Donovanowi rozrastającą się sieć tajnych baz, gdzie przyszli agenci przechodzili trudny trening fizyczny. Zabrała go do szkockiej posiadłości sir Harolda Mitchella, którego rodzina gościła polskiego prezydenta na uchodźstwie, Władysława Raczkiewicza, i generała Władysława Sikorskiego, którego żołnierze byli tutaj trenowani do wykonywania działań wywrotowych na terenie okupowanej Polski. Mitchell, służący obecnie w siłach zbrojnych, był właścicielem kopalń węgla, statków i linii kolejowych. Jedna z tych ostatnich dogodnie wiodła przez pole treningowe.

Donovan obejrzał emocjonującą scenę. Do torów przywiązano dziewczynę z przepaską na oczach. Była to Rolande Colas, którą później upamiętnią amerykańskie siły specjalne w Forcie Bragg. Wróciła z krótkiej misji we Francji i właśnie brała udział w specjalnym treningu, w którym miała radzić sobie z zagrożeniem, którego już doświadczyła, ale na które niewielu trenowanych agentów było przygotowanych.

W tym ćwiczeniu rozkazano jej chronić informacje nawet za cenę własnego życia. Powiedziano jej, że za pięć minut przyjedzie pociąg; wciąż miała czas na wyjawienie sekretów. Vera, grając przesłuchującego ją oficera, powiedziała do treningowego sierżanta tak, aby dziewczyna słyszała:

– Przełącz dźwignię, sierżancie. Słyszę pociąg.

– Tak jest. Proszę podać mi dźwignię.

– Dałam ci ją.

– Pani ją ma, madame.

– Cholera! Gdzie ona jest?!

Pociąg stawał się coraz głośniejszy. Vera krzyknęła:

– Uwolnij dziewczynę!

– Za późno, niech pani skacze!

Rolande pozostała cicho. Pociąg przejechał po innym torze. Donovan nie dał się złapać na tę sztuczkę. „Jeżeli rekruci się o tym dowiedzą – powiedziała radośnie Vera do mimo wszystko roztrzęsionego Donovana – to trzeba będzie wymyślić jakiś nowy rodzaj sadystycznego testu”.