Wiedźma. Historia rodziny Bellów

Elżbieta, najmłodsza córka Johna i Lucy Bellów, urodziła się w 1805 roku i miała zaledwie dwanaście lat, kiedy zaczęły się „kłopoty naszej rodziny” – drobna, serdeczna, rozbrykana dziewczyna, której szelmowskie piękno i figlarne spojrzenie poruszały serca chłopców, podczas gdy ją samą najbardziej cieszyły jeszcze wesołe nuty leśnych śpiewaków lub spacer z towarzyszkami w poszukiwaniu dzikich kwiatów i jagód wzdłuż brzegu rzeki, gdzie szemrzące fale dodawały wycieczce uroku.
Jednakże Betsy rozwijała się szybko, w wieku piętnastu lat dojrzała do uroczej świeżej kobiecości i znana była ze swojej niezwykłej urody i czarującego sposobu bycia. Była dobrze zbudowaną blondynką o kształtnej figurze i niebywałym wdzięku, z elegancką gęstwą miękkich jedwabistych włosów, które spływały pięknymi falami kontrastującymi z jej jasną cerą, a w jej dużych, głęboko osadzonych niebieskich oczach migotały psotne iskierki.
Charakteryzował ją również żywy dowcip i błyskotliwy humor; nie zaniedbano też jej edukacji domowej, która w dawnych czasach najbardziej przyczyniała się do popularności młodej dziewczyny, a do której należy dodać pracowitość, delikatność i kobiecą godność. Nic dziwnego, że była ulubienicą rodziny i całego towarzystwa, nie jest też zaskakujące, że młody Joshua Gardner stracił głowę i serce z podziwu dla tej jasnej piękności, w której uważny nauczyciel szkoły licencjackiej odkrył tak wiele zalet.
Gardner stał się bardzo gorliwy w swoim oddaniu i nigdzie nie był szczęśliwszy, niż w jej towarzystwie. Mówiono, że ten sentyment został odwzajemniony, ponieważ był pierwszym młodym mężczyzną, który zaimponował jej swoimi awansami. Faktycznie, ich wzajemna sympatia stała się przedmiotem powszechnej uwagi pośród młodzieży. Uważano ich za ukochanych, a Joshule często gratulowano z powodu jego powodzenia w zdobywaniu uczuć najpiękniejszej dziewczyny w okolicy.
Przyjaźń ta odznaczała się żarliwą czułością i uwielbieniem, których żadne z nich nie potrafiło dobrze ukryć, a dzięki temu wiedźma zyskała jeszcze większy rozgłos, bo bystre obserwacje i surowe uwagi często powodowały, że rezygnowali ze swojego towarzystwa, spaceru po trawniku lub siedzenia pod ulubioną gruszą. Jednak to sposób, w jaki Kate się pojawiała, wywołał największe obawy.
Był to delikatny, melancholijny głos, wzdychający w oddali i stopniowo zbliżający się z łagodnymi błaganiami wypowiadanymi coraz głośniejszym szeptem: „Proszę, Betsy Bell, nie zabieraj Joshuy Gardnera. Proszę, Betsy Bell, nie wychodź za Joshuę Gardnera”.
Istota owa powtarzała żarliwie te słowa najbardziej błagalnym tonem, tak żałosnym i niepocieszonym, że aż dreszcz przechodził każdego, kto go usłyszał. Był tak intensywnie nalegający, delikatny i słodki, tak niesamowicie tajemniczy, że nie tylko oszałamiał zakochanych, ale wprowadzał zakłopotanie i zamieszanie w każdym kręgu społecznym, w którym omawiano tę sprawę jako najbardziej interesujący temat. Dlaczego Betsy Bell nie powinna poślubić Joshuy Gardnera? Był przystojny i elegancki, dobrze wykształcony, inteligentny i zabawny, żywotny, pracowity i energiczny, znany ze swojego surowego charakteru moralnego i delikatnego sposobu bycia; był bardzo dobrze ustosunkowany i posiadał wystarczające środki na dobry start. Jego uczciwość była bez zarzutu i wspólnota uważała go za wzorowego młodego człowieka. Skąd więc to ponure przeczucie wiedźmy? Dlaczego Betsy Bell miałaby odrzucić jego męskie oddanie?
Nikt nie mógł wskazać ani jednego powodu, a wszystkie serca grzały się głęboką sympatią dla ich zaręczyn. Betsy w wyniku kontaktu z tym okropnym duchem cierpiała skrajne tortury, udręki przerażenia i była pod głębokim wrażeniem szczerej troski wiedźmy, będącej przestrogą przed jakimiś tragicznymi konsekwencjami. Jednak Joshua był bardziej niezłomnego serca. Ognista namiętność, która poruszyła jego duszę, była jak trawiący go płomień i w miarę nasilania się prześladowań stawała się silniejsza. Co do samej zagadki miał własne opinie i przypuszczenia, i chociaż nie mógł jej rozwiązać, był gotów zaryzykować, że wiedźma sprowadzi jeszcze większe cierpienie lub zło, i znieść wszystko ze względu na tę, którą kochał tak czule i szaleńczo.
Zapewniono go, że Betsy kocha go równie namiętnie. Jej oddanie było silniejsze, bardziej racjonalne, spoglądała także w przyszłość, rozważając konsekwencje, które mogą wyniknąć z błędu, i zdecydowała, że najlepiej przedłużyć zaręczyny i czekać na dalszy rozwój wypadków, mając nadzieję, że tajemnica zostanie rozwiązana lub wiedźma zniknie, co pozwoli im w pełni cieszyć się wzajemną miłością i słodkim oczekiwaniem bezustannego szczęścia.
Tak zdecydowali, lecz ich oddanie nie słabło; przywiązanie stawało się silniejsze, a więzi czulsze i pełne namiętności. Betsy miała przy sobie przyjaciół, którzy przez całą tę długą i męczącą próbę współczuli jej i ją pocieszali. Rodzice byli głęboko wyczuleni na jej cierpienie i chmurę smutku, która ją spowiła, grożąc złamaniem ducha i nadziei jej młodego życia, i zrobili wszystko, co w ich mocy, aby złagodzić jej udrękę.
Jej matka, pani Lucy Bell, której wpływ był siłą kontrolną i oddziaływał jak magia na kształtowanie i formowanie charakteru jej dzieci, czuwała nad każdym jej pragnieniem i troską. Bracia dbali o nią, zapewniając rozrywkę dla relaksu. Theny Thorn i Becky Porter nigdy jej nie opuszczały w chwilach, kiedy potrzebna była odwaga, aby wytrzymać straszne sceny, które akurat miały miejsce. Były świadkami przerażających, histerycznych konwulsji, często przychodzącymi nagle, zapowiadającymi obecność Kate, wstrzymującymi oddech, aż prawie się dusiły. Słyszały jej szalone, pełne bólu krzyki, gdy skarżyła się, że ta „starucha” wbija w jej ciało szpilki. Słyszały dźwięk uderzenia i widziały odcisk pozostawiony przez niewidzialną rękę, która uderzyła ją w policzek. Widziały grzebień wyrwany przez magię z jej fryzury i uderzający o podłogę, jej piękne włosy w jednej chwili rozczochrane i splątane, i słyszały radosny śmiech Kate, cieszącej się psotą. Były świadkami, jak na rozkaz wiedźmy jej buty rozpinały się i zsuwały z nóg oraz obserwowały wiele innych przerażających i dręczących wybryków, którym towarzyszyły nikczemne groźby, jednak każdą noc spędzały z Betsy i namawiały wiedźmę, żeby dała jej odpocząć.
Niewiele dziewcząt dałoby się namówić, by w obawie przed większym nieszczęściem wytrzymały tak straszne sceny, ale choć się bały, to ich współczucie i oddanie uczyniły je silnymi; dały im odwagę, by to znieść i cierpieć z przyjaciółką w każdym nieszczęściu, które może nadejść. Ich obecność i współczucie dodawały Betsy sił do znoszenia prześladowań i dzielnego wytrwania w nadziei, że tajemnica wkrótce zostanie rozwiązana.

Fragment rozdziału IV