Broń wojsk polskich w okresie średniowiecza

Od początku istnienia państwa polskiego w jego dzieje wpisane były zmagania wojenne. Obfitowało w nie zwłaszcza średniowiecze.

Wczytując się w liczne opisy dawnych wojen, często z uwagą śledzimy przebieg wielkich bitew czy bohaterskie czyny pojedynczych wojowników.

Zamykając oczy, widzimy kurz okrywający pole bitwy, dobiegają nas szczęk oręża, krzyki rannych i umierających. W naszej wyobraźni rysują się sylwetki walczących, zwartych w śmiertelnym uścisku. Pośród tego zgiełku rzadko dostrzegamy innego bohatera tamtych dni – broń. Bez tego wytworu kultury materialnej człowieka wszelkie jego zmagania przypominałyby jedynie niedźwiedzie zapasy czy trykanie się koziołków.

Myśląc o średniowiecznym wojowniku, wyobrażamy go sobie zakutego w błyszczącą zbroję, posługującego się kopią, tarczą i mieczem, pędzącego na rosłym rumaku w stronę przeciwnika. Jakże nieporadny wydaje się nam ten rycerz, którego rzekomo umieszczać trzeba było w siodle za pomocą specjalnego dźwigu? Cóż dopiero odczuwać musiał koń, który dźwigał na sobie człowieka, zakutego w tę masę żelastwa? Cały ten jednolity, uproszczony obraz, jakże daleki od rzeczywistości wieków średnich, nie dopuszcza w ogóle zmian, które następowały przez cały ten okres, trwający bez mała tysiąc lat.