Harry Angel

Był piątek trzynastego i na ulicach, jak pozostałości przebrzmiałej klątwy, zalegał jeszcze śnieg po wczorajszej śnieżycy. Błotnista breja sięgała kostek. Wokół terakotowej fasady Times Tower na 7 Alei powtarzały się raz po raz świetlne informacje z żarówek, układające się w słowa: „…W wyniku głosowania Hawaje stają się 50 stanem USA: Biały Dom wyraża ostateczną aprobatę, 232 do 89; podpis Eisenhowera przypieczętował…”. Hawaje, słodka kraina ananasów i Haleloki, pobrzękujących ukulele, słońca i wysokich fal, szarych spódniczek kołysanych ciepłym wietrzykiem.

Obróciłem się na fotelu i wyjrzałem na Times Square. Reklama Camela na Claridge buchała wielkimi kółkami dymu ponad sunącymi poniżej, warczącymi samochodami. Wytworny dżentelmen z reklamy, z ustami ułożonymi w kształt O, jakby pod wpływem wiecznego zdumienia, był na Broadwayu zwiastunem wiosny. Wcześniej w tym tygodniu drużyna pracujących na wysokościach malarzy zmieniła strój palacza – ciemny zimowy homburg i gruby płaszcz chester¬field na lekkie, powiewne szaty i słomkowy kapelusz. Wygląda to może niezbyt poetycko, ale ogólnie jest dość wymowne.

Mój budynek wzniesiono przed końcem ubiegłego stulecia: trzypiętrowa sterta cegieł, połączona sadzą i gołębim guanem. Na dachu zalegały wielkanocne tablice reklamowe, zachęcające do lotów do Miami i skosztowania rozmaitych gatunków piwa. Na rogu znajdował się sklep z artykułami tytoniowymi, salonik Pokerino, dwa kioski z hot dogami, a w połowie przecznicy kino Rialto. Wejście mieściło się pomiędzy peep-show sprzedającym też tanie pornole a sklepikiem z różnościami i wystawą, na której można było zobaczyć pierdzące poduszki i gipsowe psie bobki. Moje biuro znajdowało się na piętrze, równolegle do Zakładu Elektroliz Olgi, Spółki Importowej „Łza” i biura Spółki Lotniczej Iry Kipnis. Ośmiocalowej wysokości złote litery wyróżniały się pośród innych – AGENCJA DETEKTYWISTYCZNA ROZSTAJE – nazwę tę odziedziczyłem wraz z firmą po Erniem Cavalero, który przyjął mnie jako łapsa, kiedy tuż po wojnie zjawiłem się w mieście. Zamierzałem właśnie wyjść na kawę, kiedy zadzwonił telefon.

– Pan Harry Angel? – zaświergotała z oddali sekretarka. – Dzwoni pan Herman Winesap z McIntosh, Winesap i Spy.

Burknąłem coś przyjaźnie i przełączyła mnie. Głos Winesapa był śliski jak brylantyna do włosów, którą obficie skrapiano czupryny dzieciakom. Przedstawił się jako adwokat. To oznaczało, że drogo się cenił. Wine-sap tak się rozgadał, że prawie się nie wtrącałem.

– Panie Angel, dzwonię do pana, ponieważ chciałem sprawdzić, czy byłby pan obecnie w stanie podjąć się pewnego zadania.

– Dla pańskiej firmy?

– Nie. Występuję w imieniu jednego z naszych klientów. Czy jest pan obecnie bardzo zajęty, czy też może mógłby pan przyjąć to zlecenie?

– To zależy od roboty. Musi mi pan podać więcej szczegółów.

– Mój klient wolałby omówić je z panem osobiście. Zaproponował, aby zjadł pan z nim dzisiaj lunch. Punktualnie o pierwszej w Trzech Szóstkach.

– Czy zechce mi pan podać nazwisko tego klienta, czy mam po prostu rozglądać się za facetem z czerwonym goździkiem w klapie?

– Ma pan pod ręką ołówek? Przeliteruję je panu.

Napisałem na bloczku przeznaczonym na notatki imię i nazwisko Louis Cyphre i zapytałem, jak się to wymawia. Herman Winesap spisał się wyśmienicie, wymawiając klasyczne „r” jak instruktor wymowy od Berlitza. Poprosiłem zatem o informacje dotyczące pochodzenia tajemniczego klienta.

– Pan Cyphre posługuje się paszportem francuskim. Co się tyczy prawdziwej narodowości, szczerze mówiąc, nie wiem, skąd on pochodzi. Nie wątpię, iż na to i inne pytania z radością zechce odpowiedzieć panu podczas lunchu. Czy mam przekazać, aby pana oczekiwał?

– Będę tam punktualnie o pierwszej.

Adwokat Herman Winesap poczęstował mnie jeszcze paroma końcowymi uwagami, po czym się rozłączył. Odłożyłem słuchawkę i aby uczcić przyjęcie nowego zlecenia, zapaliłem jedno z moich świątecznych Montecristos.