Ks. Ludwik Walkowiak

Ks. Ludwik Walkowiak

Ks. Ludwik Walkowiak (ur. 22 sierpnia 1908 r. w Sławinie Starym) kapłańskie powołanie wyniósł z domu przesiąkniętego duchem religijnym i patriotycznym. Kształcił się w Sławinie Nowym, a następnie w Ostrowie Wlkp. Po maturze w 1927 r. wraz z sześcioma innymi absolwentami wstąpił do Seminarium Duchownego. 12 czerwca 1932 r. otrzymał święcenia kapłańskie.

Pełnił posługę w Swarzędzu, a następnie w parafii Św. Trójcy na poznańskim Dębcu. 1 grudnia 1939 r., wraz z innymi aresztowanymi kapłanami, trafił do Kazimierza Biskupiego, a następnie do poznańskiego Fortu VII. W maju 1940 r. został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, a stamtąd do kamieniołomów w Gusen. Do Dachau wrócił w grudniu 1940 r. Po epidemii w obozie zapadł na tyfus i, choć wrócił do zdrowia, jego pełni nie odzyskał już nigdy.

Po wyzwoleniu wyjechał do Francji, gdzie dwa lata spędził jako kapelan żołnierzy polskich. W październiku 1947 r. wrócił do kraju i został proboszczem parafii pw. św. Mikołaja w Miejskiej Górce. W marcu 1950 r. powierzono mu obowiązki dziekana dekanatu jutrosińskiego. Posługę w parafii zakończył w październiku 1972 r. Zmarł 26 października 1989 r. w Poznaniu.

Uchwałą Rady Miejskiej w Miejskiej Górce w 1990 r., w uznaniu zasług, nazwę ul. Feliksa Dzierżyńskiego zmieniono na ul. Ks. Ludwika Walkowiaka.