Był sobie koń

Antelope Springs leży pośrodku wielkiej równiny. Kiedy woda stoi wysoko, rozlewa się w jeziorko otoczone pasem turzycy. Kiedy opada nisko, pojawia się rozległa płaszczyzna czarnego błota, miejscami lśniącą bielą alkaliów, a pośrodku tryska źródło. Nie ma dopływów ani odpływów i dostarcza naprawdę dobrej wody. To jedyny wodopój w promieniu wielu mil.
Ta równina czy też preria, jak nazywano by ją na północy, stanowiła ulubione żerowisko czarnego ogiera, ale była też pastwiskiem wielu stad koni hodowlanych i bydła. Najbardziej zainteresowane nim było przedsiębiorstwo L+F. Foster, kierownik i współwłaściciel, był człowiekiem obrotnym. Uważał, że opłaca się zajmować hodowlą lepszej klasy bydła i koni. Jedno z jego przedsięwzięć stanowiło dziesięć klaczy półkrwi – wysokich, smukłych stworzeń o oczach łani. Sprawiały one, że niskie konie do wypasu wyglądały przy nich jak żałosne chudziny z jakiegoś wyrodnego, zupełnie innego gatunku. Jedną z nich trzymano w stajni jako dostępną na co dzień, ale pozostała dziewiątka, po odstawieniu źrebiąt zdołała uciec i pobiec na pastwiska.
Koń ma znakomity instynkt wyczuwania drogi do najlepszego pożywienia. Dlatego dziewięć klaczy powędrowało oczywiście na prerię wokół Antelope Springs, dwadzieścia mil na południe. A kiedy później tego lata Foster wyruszył, żeby je schwytać, odnalazł faktycznie całą dziewiątkę, ale wraz z nimi strzegącego i nastawionego do nich zdecydowanie bardziej niż koleżeńsko czarnego jak węgiel ogiera, który skakał i okrążał stado z dużą wprawą. Kruczoczarna sierść pozostawała w jaskrawym kontraście ze złotawą skórą jego haremu.
Klacze były łagodne i łatwo byłoby je odstawić do domu, gdyby nie jedna nowa i zaskakująca rzecz. Kary ogier bardzo się podniecił. I wyglądało na to, że im także udzieliła się jego gwałtowność, a bieganie w tę i we w tę pchało całą grupę pełnym galopem, gdzie tylko zechciał. Wyprzedzały ich z łatwością, więc koniki do wypasu wraz ze swoimi jeźdźcami zostawały daleko w tyle.
Było to irytujące, dlatego obaj mężczyźni w końcu wyciągnęli broń i zaczęli wypatrywać okazji, by powalić „przeklętego ogiera”. Ale nie było po temu okazji, gdyż na dziewięć do jednego istniała szansa, że ustrzelą jedną z klaczy. Długi dzień spędzony na podchodach nie przyniósł żadnych zmian. Biegacz, bo to był on, utrzymał rodzinę razem i zniknął wśród południowych, piaszczystych wzgórz. Hodowcy bydła na znużonych kucach ruszyli do domu z marną pociechą – w związku z porażką ślubowali zemstę.
Jedną z najbardziej irytujących kwestii stanowiło to, że jedno czy dwa podobne doświadczenia z pewnością uczynią klacze tak samo dzikimi jak mustang. A zdawało się, że nie ma sposobu, by je przed tym uchronić.
Naukowcy spierają się co do siły oddziaływania urody i męstwa w przyciąganiu podziwu samic wśród niższych zwierząt. Niezależnie jednak od tego, czy jest to podziw, czy też sama waleczność, pewnym jest, że dzikie zwierzę o niezwykłych darach szybko zdobywa wiele adoratorek z haremów swoich rywali. Tak też wielki czarny koń z atramentową grzywą i ogonem oraz lśniącymi zielenią ślepiami, przemierzał cały region i dołączał z kolejnych grup następne adoratorki, aż w jego gromadzie znalazło się przynajmniej dwadzieścia klaczy. Większość z nich stanowiły proste konie do wypasu, które obrały swobodę wędrówek, ale było tam również tych dziewięć wielkich klaczy, które same w sobie stanowiły imponującą grupę. Wedle wszelkich doniesień gromada ta była zawsze strzeżona i otaczana opieką tak mocno i zaborczo, że klacz, która już się w niej znalazła, stawała się dla człowieka zwierzęciem straconym. Wkrótce ranczerzy zrozumieli, że mają na swych terenach mustanga, który wyrządza im więcej szkód niż wszystkie inne przyczyny razem wzięte.