Kruchość porcelany

Słowo od autorki

Kiedy byłam małą dziewczynką, Dziadziuś opowiadał mi dużo bajek. Większość zmyślał, niektóre były zgodne z oryginałem, ale łączyło je jedno – wszystkie kończyły się dobrze: przybywał książę na białym koniu, w lśniącej zbroi, i ratował księżniczkę z wysokiej wieży lub budził pocałunkiem ze stuletniego snu. Buzi buzi, cmok cmok i weselisko na całe królestwo i bla bla bla… Żyli długo i szczęśliwie. Też tak chciałam. Dość szybko się zorientowałam, że życie to nie bajka, to jest bitwa. Wtedy tak myślałam. Byłam na pierwszej linii. Trzynaście lat temu, w 2004 roku, bardzo chciałam żyć. Żyć normalnie, bez krzyków, strachu, bólu i łez.

Szesnaście lat temu napisałam Kruchość porcelany i otworzyłam drzwi, wpuściłam światło. Moje życie zaczęło się zmieniać. To był bardzo długi proces.

Historia Zuzanny Maks w temacie przemocy domowej jest moją historią. Bardzo chciałam, by Zuzanna odeszła od męża-agresora, dlatego tak właśnie zakończyłam tę powieść. Ja odeszłam dopiero w 2015 roku. Ty też możesz, ale postaraj się zrobić to szybciej.

Najlepiej jeszcze za życia. Otarłam się o śmierć. Więc proszę, nie czekaj.

Dzisiaj jestem inną kobietą, choć wciąż tą samą. Mam mocne fundamenty.

Moje pisanie także jest inne – dojrzałe, filozoficzno-psychologiczne. Kruchość porcelany to moje pierwsze dziecko, sięgnij po Dobrze, że jesteś czy też Za rok o tej porze, a zrozumiesz, co mam na myśli.

Nie daj się zwieść lekkim opowieściom o zakupach, cellulicie, zmarszczkach i nadwadze, którymi bohaterka nieudolnie chce przykryć poważny temat, uciekając od niego. To próba zamiecenia pod dywan tego, z czym sobie nie radzi, i koncentrowania się na nieistotnych drobiazgach. Te drobiazgi ratują jej życie. Na zmiany nie jest gotowa.

Nie czytaj tej książki wprost. Szukaj drugiego dna. Postaraj się zrozumieć. Bo nie jest łatwo przyznać się do tego, że ma się problem, że poniosło się porażkę, że coś nam nie wyszło.

Łatwo jest stać z boku i krytykować. Radzić. Czynimy to ochoczo, nie mając pojęcia o skali problemu oraz nigdy go nie dotknąwszy. To nas przecież nic nie kosztuje.

Patrz uważnie, ale nie rób nic wbrew osobie, która Twoim zdaniem potrzebuje pomocy. Delikatnie porozmawiaj, wyczuj sytuację. Gdy będzie trzeba, wykręć 112.

Kruchość porcelany ocaliła mi życie.

Nie udawaj, że nie ma problemu. Możesz nie mieć tyle szczęścia, co ja.

Życzę Ci odwagi.

Prolog

Bajka o Miłości i Szaleństwie

Bruno Ferrero

Powiadają, że pewnego razu spotkały się na Ziemi wszystkie uczucia i cechy ludzkich istot. Gdy Znudzenie ostentacyjnie ziewnęło po raz trzeci, Szaleństwo, jak zwykle obłędnie dzikie, zaproponowało:

– Pobawmy się w chowanego!

Intryga, niezmiernie zaintrygowana, uniosła tylko lekko brwi, a Ciekawość, nie mogąc się powstrzymać, spytała z typowym dla siebie zainteresowaniem:

– W chowanego? A co to takiego?

– To zabawa – wyjaśniło żywo Szaleństwo – polegająca na tym, że ja zakryję sobie oczy i powolutku zacznę liczyć do miliona. W międzyczasie wy wszyscy dobrze się schowacie, a gdy skończę liczyć, moim zadaniem będzie was odnaleźć. Pierwsze z was, na którego kryjówkę trafię, zajmie moje miejsce w następnej kolejce.

Podekscytowany Entuzjazm zaczął tańczyć w towarzystwie Euforii, Radość podskakiwała tak wesolutko, iż udało się jej przekonać do gry Wątpliwość, a nawet Apatię, której nigdy niczym nie dało się zainteresować. Jednakże nie wszyscy chcieli się przyłączyć. Prawda wolała się nie chować, w końcu i tak zawsze ją odkrywano. Duma stwierdziła, że zabawa jest głupia, ale tak naprawdę w głębi duszy gryzło ją, iż pomysł wyszedł od kogoś innego. Tchórzostwo z kolei nie chciało ryzykować.

– Raz, dwa, trzy… – zaczęło liczyć Szaleństwo.

Najszybciej schowało się Lenistwo, osuwając się za pierwszy lepszy napotkany kamień. Wiara pofrunęła do nieba, a Zazdrość ukryła się w cieniu Triumfu, który z kolei wspiął się o własnych siłach hen, na sam szczyt najwyższego drzewa. Wspaniałomyślność długo nie mogła znaleźć dla siebie odpowiedniego miejsca, gdyż wszystkie kryjówki wydawały się jej idealne dla przyjaciół: krystalicznie czyste jezioro było wymarzonym miejscem dla Piękności, dziupla – w sam raz dla Nieśmiałości, motyle skrzydła stworzono dla Zmysłowości, powiew wiatru okazał się natomiast najlepszy dla Wolności. W końcu Wspaniałomyślność schowała się za promyczkiem słońca. Z kolei Egoizm znalazł sobie, jak sądził, wspaniałe miejsce: wygodne i przewiewne, a co najważniejsze – przeznaczone tylko, tylko dla niego. Kłamstwo schowało się na dnie oceanów, a może skłamało i tak naprawdę ukryło się za tęczą? Pasja i Pożądanie w porywie gorących uczuć wskoczyli w sam środek wulkanu. Niestety wyleciało mi z pamięci, gdzie skryło się Zapomnienie, lecz to przecież mało ważne. Gdy Szaleństwo liczyło dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć, Miłość jeszcze nie zdołała znaleźć sobie odpowiedniego miejsca.

W ostatniej chwili odkryła jednak zagajnik dzikich róż i schowała się wśród ich krzaczków.

– Milion – krzyknęło na końcu Szaleństwo i dziarsko zabrało się do szukania.

Od razu, rzecz jasna, odnalazło schowane parę kroków dalej Lenistwo. Chwilę potem usłyszało Wiarę rozmawiającą w niebie z Panem Bogiem. W ryku wulkanów wyczuło natomiast obecność Pasji i Pożądania. Następnie, przez przypadek, odnalazło Zazdrość, co szybko doprowadziło je do kryjówki Triumfu. Egoizmu nie trzeba było wcale szukać, gdyż jak z procy wyleciał ze swej kryjówki, kiedy okazało się, iż wpakował się w sam środek gniazda dzikich os.

Trochę zmęczone szukaniem Szaleństwo przysiadło na chwilę nad stawkiem i w ten sposób znalazło Piękność. Jeszcze łatwiejsze okazało się odnalezienie Wątpliwości, która, niestety, nie potrafiła się zdecydować, z której strony płotu najlepiej się ukryć. W ten sposób wszyscy zostali znalezieni: Talent wśród świeżych ziół, Smutek – w przepastnej jaskini, a Zapomnienie… cóż, już dawno zapomniało, iż bawi się w chowanego.

Do znalezienia pozostała tylko Miłość. Szaleństwo zaglądało za każde drzewko, sprawdzało w każdym strumyczku, a nawet na szczytach gór i już, już miało się poddać, gdy odkryło niewielki różany zagajnik. Patykiem zaczęło odgarniać gałązki…

Wtem wszyscy usłyszeli przeraźliwy okrzyk bólu. Stało się prawdziwe nieszczęście! Różane kolce zraniły Miłość w oczy.

Szaleństwu zrobiło się niezmiernie przykro, zaczęło prosić, błagać o przebaczenie, aż w końcu poprzysięgło zostać przewodnikiem ślepej z jego winy przyjaciółki.

I to właśnie od tamtej pory, od czasu, gdy po raz pierwszy bawiono się na Ziemi w chowanego, Miłość jest ślepa i zawsze towarzyszy jej Szaleństwo.