Szarość miejskich mgieł
Spacer Aleją Róż t. 4
Data wydania: 2021
Data premiery: 23 marca 2021
ISBN: 978-83-66790-35-3
Format: 130x200
Oprawa: Miękka ze skrzydełkami
Liczba stron: 480
Kategoria: Literatura dla kobiet, Literatura współczesna
42.90 zł 30.03 zł
Czwarty tom sagi Spacer Aleją Róż przenosi czytelników do przełomu lat 60. i 70. Tym razem do głosu dochodzi młode pokolenie, które urodziło się i wzrastało w socjalistycznych realiach. Zbuntowana młodzież kontynuuje walkę rozpoczętą przez rodziców. Studenci żądający zwiększenia swobód obywatelskich ścierają się z oddziałami ZOMO oraz jednostkami Milicji Obywatelskiej. Powietrze znowu szczypie w oczy od gazu łzawiącego, który spowija miasto.
W atmosferze ciągłych niepokojów wychodzą na jaw niektóre z mrocznych sekretów rodzinnych. Kłamstwa z przeszłości pociągają za sobą lawinę niespodziewanych zdarzeń. Mimo to Szymczakowie oraz Pawłowscy z uporem podążają naprzód, nie poddając się przeciwnościom losu.
Fenomenalna kompilacja książki historycznej i fabularnej, a jej dodatkowym atutem jest lekkość pióra autorki. Edyta Świętek maluje te mgliste szarości delikatnymi pociągnięciami, niejako od niechcenia, a w efekcie powstaje dokładny, niekiedy przerażająco realny obraz. Koniecznie powinniście go obejrzeć.
Hanna Greń, pisarka
Sagą Spacer Aleją Róż Edyta Świętek zapewniła sobie miejsce wśród topowych polskich autorek literatury obyczajowej. Uwaga! Sięgając po książkę, zarezerwujcie sobie dużo wolnego czasu – dla tej powieści zarywa się noce.
Magdalena Majcher, pisarka i recenzentka
Powoli zaczynam rozważać zmianę nazwiska na Szymczak. Jak wrócić do rzeczywistości? I po co? Wracam do wehikułu czasu zafundowanego nam przez Edytę Świętek i nie zamierzam wysiadać, póki nie dorwę V tomu tej sagi!
Augusta Docher vel Beata Majewska, pisarka
W klatce schodowej bloku na osiedlu Zgody cuchnęło tak intensywnie, że nie dało się wytrzymać. Na domiar złego pojawiło się robactwo, co było dziwne, zważywszy na panujące na zewnątrz mrozy. Poirytowani mieszkańcy chodzili po budynku, szukając źródła fetoru. W końcu ktoś stwierdził, że najbardziej śmierdzi obok drzwi lokatora spod piątki. Gromadka, która zebrała się w tamtym miejscu, zaczęła szeptać między sobą, że trzeba zastukać do sąsiada i przywołać go do porządku. Wiadomo było, że w garsonierze mieszka jakiś stary kawaler o wyglądzie lumpa. Uchodził za okropnego brudasa. Być może to on tak zapuścił swoje mieszkanie, że zalęgli się tam niepożądani lokatorzy.
Nikt nie przepadał za samotnie żyjącym mężczyzną. Latem wciąż wrzeszczał na dzieciaki grające pod jego oknem w piłkę, to znowu przeszkadzał mu hałas na klatce schodowej albo głośniej włączone radio lub telewizor. Malkontent, ot co! Z nikim bliżej się nie zaprzyjaźnił, nigdy nie chciał pożyczyć będącym w potrzebie ani paru złotych, gdy zabrakło do pierwszego, ani nawet szklanki cukru czy mąki. Nie miał żony. Czasami odwiedzali go jacyś ludzie o równie nieprzyjaznych spojrzeniach i mętnym wyglądzie. Ten i ów sąsiad przyuważył, że choć lokator spod piątki z nikim nie próbuje się zakolegować, to chętnie słucha cudzych rozmów, skrzętnie coś zapisując.
– Szpicel, jak nic – szeptano między sobą.
– Szpicel czy nie, zapukać trzeba. Niech se w końcu posprząta ten cuchnący chlew.
Ludzie spoglądali po sobie, lecz nikt się nie kwapił, aby naruszyć mir domowy niemiłego osobnika. W końcu ktoś odważniejszy zapukał do drzwi, a nie słysząc odzewu, mocno w nie załomotał. Z mieszkania nie dobiegał żaden odgłos.
– Nie ma go.
– Ano nie ma.
– A wiecie co, ja tom go już dawno nie widziała – odezwała się mieszkająca piętro wyżej jasnowłosa ślicznotka, o której krążyły rozmaite plotki. W twarz nikt jej nic złego nie śmiał mówić, bowiem miała ponoć różnych wysoko postawionych znajomych, na których należało uważać. Była zresztą uprzedzająco grzeczna wobec sąsiadów, a jej przyjaciele zawsze zachowywali się kulturalnie. Lubiła dobrze się zabawić i posłuchać muzyki, lecz czyniła to w sposób mało uciążliwy dla otoczenia.
– A wiesz pani, że ja też – stwierdziła inna kobieta.
– Może wyjechał dokądś?
– Albo wyprowadził się w cholerę. Zostawił brudne mieszkanie, a w nim pewnie jakieś śmieci, które się zaśmierdziały. Trzeba tam wejść – oświadczyła zdeterminowana blondyna, której ten smród i robactwo najbardziej doskwierały, bowiem zaczęło się to wszystko panoszyć w jej lokalu. – Państwo zaświadczą, jakby co, że to nie z zamiarem kradzieży. – Powiodła wzrokiem po zgromadzonych, a następnie nacisnęła klamkę.
Niestety, drzwi nie ustąpiły.
– I co teraz? – zmartwił się hutnik spod trójki, który także nie mógł już znieść smrodu panującego na klatce schodowej i przenikającego do jego pomieszczeń.
– Trza wezwać ślusarza – orzekł urzędnik z drugiego piętra.
– Powinniśmy zawiadomić milicję. Coby nam potem nikt nie zarzucił, żeśmy się włamali.
Gapie z miejsca zadeklarowali pomoc.
– To ja lecę zaraz na posterunek.
– A ja przyprowadzę szwagra, który jest ślusarzem.
Godzinę później w asyście dwóch posterunkowych oraz większości mieszkańców bloku ślusarz otworzył zamki mieszkania numer pięć. Pchnął lekko drzwi, zza których momentalnie wyleciały chmary olbrzymich, wypasionych much – niespotykanych o tej porze roku. Słodkawy fetor niemalże przyprawił wszystkich o mdłości. Bardziej wrażliwi wycofali się pod otwarte na oścież okno, aby zaczerpnąć świeżego powietrza.
– Coś mi tu mocno nie pasuje – bąknął jeden z funkcjonariuszy. Ponieważ zapadały już ciemności, wymacał włącznik światła. W przedpokoju zabłysnęła słaba żarówka. Oczom zgromadzonych ukazały się roje brzęczących owadów.
– A fuj! Co za tałatajstwo! Nie dziwota, że i u mnie są robale, skoro taki tu smród.
– Obywatele, nie pchajcie się – powiedział drugi milicjant.
Mundurowi weszli w głąb mieszkania.
– Czort jebał sobakę! – wrzasnął nagle jeden z nich, wybiegając na klatkę schodową. Ledwo przekroczył próg, padł na kolana i zwrócił cały obiad, który zjadł przed niespełna godziną. Zaskoczeni ludzie odskoczyli dalej.
Drugi funkcjonariusz także opuścił pomieszczenie. Upewnił się, że w środku nie został nikt niepożądany, a następnie zamknął drzwi z mosiężną wizytówką, na której przed laty ręka grawera wycięła nazwisko lokatora.
– Tutaj nic nie ma – odparł spokojnym głosem. – Rozejść się, obywatele.
– A skąd ten smród?
– Leży tam trochę różnych śmieci. Zaraz kogoś sprowadzimy, aby zrobił porządek – wyjaśnił lakonicznie.
Zapadł wieczór, gdy Julia wróciła z Martą do mieszkania.
– Jak minął dzień, kochanie? – przywitał ją mąż, lecz nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, córka już zaczęła szczebiotać.
– Tatku, tatku! Wujek Leszek się obudził! I gadał z mamusią!
– Co ty opowiadasz? – ucieszył się. – Naprawdę? – Spojrzał na żonę. Jej mina mówiła sama za siebie.
– Tak, Wawrzuś – odparła, ocierając spod oczu łzy wzruszenia. – To niewiarygodne! Po siedmiu latach śpiączki obudził się jakby nigdy nic i chciał lecieć do pracy. Dasz wiarę?
– Pamięta, co się stało?
– Niestety nie. Wypadek i godziny, które go poprzedziły, wyleciały mu z pamięci.
– A jak się czuje?
– Jest w niezłej kondycji jak na kogoś, kto dostał w łeb i przespał tyle czasu. Oczywiście ma problemy z koordynacją ruchową, niewyraźnie mówi i nie jest w stanie skupić wzroku na jednym punkcie, ale i tak są powody do radości. Rozmawiałam już z lekarzem i wiem, że rokowania są pomyślne.
– Czy on wie, jak długo był nieprzytomny?
– Owszem. Chlapnęłam niechcący w rozmowie. Zresztą i tak by się połapał, patrząc na mnie i Martusię. On jej przecież nie zna. Zapytał, kim jest, a ja nieopatrznie powiedziałam, że to moja córka. Zresztą musiał zauważyć, że się postarzałam – westchnęła.
Mężczyzna pogładził ją czule po policzku.
– Oj tam, głupstwa gadasz. Dla mnie zawsze będziesz młoda i piękna. Najważniejsze, że Leszek wraca do zdrowia. Powiadomiłaś już Kazię?
– Jeszcze nie. Zaraz do niej polecę. Wiem, że powinnam była od razu to zrobić, ale obawiam się, jak ona przyjmie taką nowinę. – Zwiesiła głowę.
– Jeśli chcesz, pójdę z tobą – zadeklarował.
Mimo upływu lat Kazimiera nadal nie wzbudzała ani zaufania, ani sympatii wśród bliskich. Wyraźnie odstawała od reszty rodziny, na każdym kroku podkreślając dzielący ich dystans. Łaskawie przyjmowała pomoc od krewnych męża, mniej ochoczo pozwalała trzem synom na kontakty z klanem Szymczaków. Wciąż jednak piekliła się a to o nabijanie chłopcom głów dyrdymałami na temat religii, a to o tworzenie wokół Leszka otoczki bojownika o wolność wyznania, a to wreszcie o kłopoty finansowe, jakie ściągnęli na nią, wplątując jej męża w kabałę z obroną krzyża.
Dla nikogo nie było tajemnicą, że czuła się pokrzywdzona przez los. Nigdy nie pominęła żadnej okazji do narzekań na ciężki żywot. Czasami chłopcy wspominali, że matka spotyka się z jakimś wujkiem, który przynosi im cukierki, a potem wygania ich na pole. Pewnego dnia Julka próbowała delikatnie zagadnąć o to bratową, ponieważ żal jej było dzieci, które na wszystko patrzyły i na pewno potrafiły wyciągnąć wnioski. Została wtedy nieprzyjemnie ofuknięta.
– Nie mieszaj się do moich spraw. Jak żeście wszyscy po kolei namącili w głowie mojemu staremu, to teraz dajcie mi żyć! Myślisz, że dobrze mi samej? Człowiek ze wszystkim musi się użerać! Wieczne strapienie z tymi rozwydrzonymi chłopakami! Leszek leży jak to warzywo i pewno już nigdy się nie obudzi. Jeżdżę do niego. Golę go, strzygę i kąpię. Wożę chłopaków, żeby nie zapomnieli ojca, choć nie mają z niego pożytku.
– Tak, Kaziu, wiem o tym. Ale przecież lekarze mówią, że jest nadzieja…
– Ja tam nie widzę nadziei! – Rozdrażniona kobieta przerwała obcesowo szwagierce. – To już w lata idzie, jak go pielęgnujemy!
– Trzeba wierzyć. – Julia nie ustawała w podnoszeniu na duchu wątpiącej. – Każdego dnia modlę się, aby Leszek wrócił do przytomności.
Bratowa wzruszyła obojętnie ramionami.
– Te wasze modlitwy nic nie dają – burknęła. – Potrzebuję, żeby i mnie ktoś czasem rzekł jakie życzliwe słowo. Czy ja w tym cholernym życiu nie mam prawa do odrobiny szczęścia?
Sprzeczanie się z nią nie miało sensu. Właściwie Julia bardzo jej współczuła. Czasami wspominała, jak to ona była kiedyś samotną matką, choć pewnie nie miała ani w połowie tak ciężko. Nie zapomniała ciszy wieczorów, gdy Karol spał, a ona nie miała do kogo ust otworzyć. Gdy doskwierały jej chłód i osamotnienie – choć na wyciągnięcie ręki miała braci i siostry. Pamiętała o liczeniu każdej złotówki i wiecznej trosce, czy wystarczy pieniędzy do następnej wypłaty.
We dwoje łatwiej – westchnęła.
– Nie trap się, Julciu. – Z zadumy wyrwał ją głos Wawrzka. – Może nie będzie tak źle? Wszak Kazia ciągle narzeka, jak ciężko samotnej matce. A skoro Leszek wraca do życia, to niebawem skończą się utyskiwania.
– Obyś się nie mylił. Chodźmy.
– Karol, Zocha – zwrócił się Wawrzyniec do dzieci. – Lekcje na jutro macie poodrabiane? Nie? No to siadać do podręczników. Martusia, miałaś rysować szlaczki. Synu, dopilnuj proszę, aby siostry wszystko starannie zrobiły. Wychodzimy z mamą do cioci Kazi.
Nastolatek bez słowa pokiwał głową. Wiedział, ile znaczy sprawa wujka Leszka. Sam był zaciekawiony, jak to wszystko teraz się poukłada. Wszak nie raz słyszał szepty rodziców, że ciotka romansuje z jakimś panem. Zresztą on też kiedyś widział ją z kimś w kawiarni. Siedzieli, trzymając się za ręce. Chociaż nie dotyczyło go to w bezpośredni sposób, odczuł przykrość. Nie wyobrażał sobie, aby jego matka mogła spotykać się z jakimś obcym mężczyzną, gdyby tato był chory. Bo przecież wujek był chory.
Nigdy nie zapomniał tej strasznej nocy sprzed lat, kiedy ojciec wrócił śmiertelnie blady, uciskając krwawiące ramię. Mama opowiadała później, jakiego strachu jej napędził, gdy stracił przytomność. A jakby się wtedy nie obudził i, tak jak stryj, leżał zdany na opiekę innych? Wszak już raz spotkało go coś podobnego i na kilka lat zniknął z ich życia. Zostali z mamą sami, myśląc, że on nie żyje. Karol pamiętał jak przez mgłę, że wujkowie, ciotki i babcia Władzia namawiali ją, aby poszukała sobie nowego męża. Choćby po to, żeby syn mógł mieć ojca.
Jakie szczęście, że nigdy ich nie posłuchała!
Musiała bardzo tęsknić za tatą, skoro tyle lat opierała się namowom.
Dopiero teraz, gdy obserwował ciotkę Kazimierę, której mąż przecież żył, uświadomił sobie, jak wyjątkowo mocna miłość połączyła jego rodziców. Przetrwała nie tylko próbę czasu, ale również takie straszne nieporozumienie.
Mama była zupełnie inna niż matki jego kolegów.
Pracowała w Pałacu Dożów. Chodziła zawsze starannie ubrana i umalowana. Obcięte na pazia włosy tapirowała albo kręciła na lokówce, modnie wywijając je na policzki. Bardzo dbała o wygląd. Nie to jednak było najważniejsze. Ona bowiem, w przeciwieństwie do innych mam, nigdy nie wpadała w złość. Nie mógł sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek zrugała go za jakieś przewinienie, choć nie raz zdarzyło mu się napsocić. Niejeden kolega dostał od swojej matki wciry lub usłyszał, jakim jest niewdzięcznym bachorem, i za karę musiał siedzieć w domu. Zdarzało się to nawet teraz – choć już bez rękoczynów, gdy byli niemalże dorośli i przewyższali swe matki wzrostem.
Ile razy zachodził do Jane, pani Becker kręciła się po mieszkaniu w rozczłapanych kapciach i podomce, kopcąc papierosa zwisającego z kącika ust. Klęła jak szewc zarówno w języku polskim, jak i po niemiecku.
Mama Bukana Mirgi wyglądała bardzo staro, choć kolega twierdził, że ma trzydzieści trzy lata. Była gruba, nosiła okropnie pstrokate, długie do kostek falbaniaste sukienki. Jej ubrania na ogół poznaczone były plamami i sprawiały wrażenie bardzo dawno nie pranych. Ciągnął się za nią nieprzyjemny zapach. Wciąż wrzeszczała na syna albo jazgotała z licznymi siostrami i kuzynkami. Nie raz dostali od niej ścierką albo trzepaczką do dywanów – przedmiotem służącym w domu Mirgów li tylko do dyscyplinowania licznej gromady dzieciaków, z których część to byli kuzyni, a część rodzeństwo kolegi.
Wiecznie pijana matka Saszy Brywkina toczyła nieustanne kłótnie ze swoim mężem. Ten pił jeszcze więcej niż ona, a wtedy bywał agresywny i nie skąpił pięści na żonę i dzieci. Sasza nieraz przychodził do szkoły posiniaczony. Pół biedy, gdy nosił ślady pasa na dupie i nie było ich widać. Czasami jednak, ku uciesze złośliwego grubasa Zbyszka Grucy, chodził z podbitym okiem albo rozciętą wargą. Nauczyciele już dawno przestali zwracać na to uwagę. Początkowo wypytywali, z kim się pobił, potem przestali dociekać. Sasza był bowiem wyjątkowo dumny i honorowy – stary mógł go tłuc bez opamiętania, on nie puszczał pary z ust.
U innych chłopaków też było nie lepiej, choć może nie tak dramatycznie.
Karol nigdy nie dostał od matki lania. Nie usłyszał wyzwisk i wyrzekań. Nie widział jej z papierosem ani pijanej, choć w towarzystwie raczyła się czasami nalewką, winem lub kieliszkiem wódki. Zawsze jednak zachowywała umiar. Gdy w niedzielę tuż przed świtem wracali z ojcem z dansingu, budził go czasami jej radosny śmiech. Lubiła tańczyć. Dużo czytała, uwielbiała Kabaret Starszych Panów i kino. Jego koledzy mawiali, że to światowa kobitka, i chyba trochę mu zazdrościli, że nie musiał się za nią wstydzić. Często przylatywali do niego i o ile w innych domach mamrotali wyłącznie ciche „dzień dobry” oraz „do widzenia”, to tu zawsze gawędzili dłużej. Czasami prosili Pawłowską, aby sprawdzała ich prace domowe albo objaśniała bardziej zawiłe lekcje.
– Inteligentka, psiakrew – mawiała o niej Barbara Moch, matka Gerarda, który urodził się i wychował w Wałbrzychu. Jego rodzice sprowadzili się do miasta stosunkowo niedawno. Zamiast „tak” kolega zawsze mówił „ja”. Był zabawny i towarzyski, a jego gwara przysparzała nowohuckim andrusom mnóstwo uciechy. Ponieważ miał krzepę w garści jak mało kto i uchodził za osiłka, nikt nie ważył się, by mu z premedytacją dokuczać.
– Paniusia z miasta, nie wie co to prawdziwe życie. Nie zna ciężkiej roboty – skomentowała kiedyś Julię Maryśka Curuś, matka Kuby.
Jakub przyjechał z rodzicami „spod samiuśkich Tater”. Ten również mówił inaczej niż zasiedziałe mieszczuchy – zaciągał śpiewnie. Był wyjątkowo zawzięty i zadziorny, często powodował bójki, a potem szukał ratunku u Mocha.
Inne kobiety też krytycznie oceniały zadbaną, pogodną Pawłowską.
Jakże lekko im przychodziło wydawanie niesprawiedliwych osądów! Cóż one o niej wiedziały?
Na pewno niełatwo było mamie odnaleźć się w obcym miejscu. Z tego, co wiedział, przyjechała do miasta jako wdowa. Niechętnie opowiadała o tamtym okresie, a on, choć paliła go ciekawość, nie drążył tematu, aby nie sprawiać jej przykrości. Początkowo mieszkała u wujka Bronka, potem – już po jego urodzeniu – przeprowadzała się jeszcze trzykrotnie: najpierw na osiedle Młodości, potem Centrum B. Tam przebywali na tyle długo, że zawarł przyjaźnie, które – w co wierzył – przetrwają wszystko. Na ostatek wylądowali w Centrum D.
Choć od ostatniej zmiany mieszkania minęło już dziesięć lat, Karol nie zawarł tutaj jakichś znaczących znajomości. Kilka miesięcy przed kolejną zmianą adresu matka zdążyła go zapisać do szkoły podstawowej w dotychczasowym osiedlu. Do jego klasy mieli chodzić chłopcy, których znał od przedszkola. Nie wyobrażał sobie, że miałby stracić takich fajnych kolegów, więc gdy mama zapytała, czy nie wolałby, aby go przepisała bliżej, uprosił ją, by tego nie robiła. Zwłaszcza że nie miał daleko ani do podstawówki, ani na stare podwórko. Przez ostatnie dziesięć lat wciąż gonił pomiędzy tymi dwoma osiedlami. Oczywiście nastręczało to trochę problemów, ponieważ o wiele fajniej mieli ci chłopcy, którzy w każdej chwili mogli zawołać swoje mamy, by wychyliły się przez okno i rzuciły im bądź to piłkę, bądź to pistolet, bądź inne niezbędne w zabawie akcesoria. On, gdy czegoś potrzebował, musiał lecieć przez plac Centralny. Z biegiem czasu dostał od ojca upragniony rower i od tej pory woził na bagażniku mały plecaczek, do którego wkładał różne przydatne drobiazgi.
Mimo tych niedogodności nie rezygnował z wypadów na sąsiednie osiedle. Tam miał kolegów, spośród których najbardziej lubił wesołego Jane Beckera. Od lat trzymali sztamę. Jeden skoczyłby za drugim w ogień. Nie mieli przed sobą tajemnic. Byli prawdziwymi przyjaciółmi.
Do ich paczki należeli jeszcze Sasza, Bukano, Gerard i Antek. W szóstkę grywali w piłkę, wzdychali do dziewczyn, popalali ukradkiem papierosy. Czasami całą gromadką płatali różne figle Zbyszkowi Grucy. Przed jawnym dokuczeniem najmniej lubianemu koledze powstrzymywały ich zarówno skrupuły, jak i pewien respekt.
Gruca był opasłym chłopakiem, powolnym i raczej leniwym, ale mimo wszystko szanowanym przez innych, gdyż jego rodzinie dobrze się wiodło. Chodziły niepotwierdzone słuchy, że jego ojciec jest wysoko postawionym funkcjonariuszem Służby Bezpieczeństwa i teraz toruje karierę w strukturach starszemu bratu Zbyszka – Zygmuntowi. Tego ostatniego nie znał nikt – chłopcy wiedzieli o nim wyłącznie z opowieści kolegi. Czasami nawet drwili sobie, że przechwala się nieistniejącym starszym bratem po to, by nie ważyli mu się spuścić lania, gdy na nie zasługiwał.
A zasługiwał – przynajmniej w ich odczuciu – bardzo często.
Zbyszek od zawsze opływał we wszelkie dobra. Jako dzieciak miał najlepsze zabawki. Pierwszy dostał skórzaną futbolówkę i rower, ale swoich skarbów nie chciał nikomu użyczać – takim był chytrusem. Dopiero z biegiem czasu wbił sobie do wielkiej, krótko ostrzyżonej łepetyny, że jednak warto niekiedy podzielić się swoimi dobrami z paczką kumpli, ponieważ wtedy zyskiwał szacunek i uznanie. Lepsze to niż samotne siedzenie na krawężniku lub trzepakowej ławce i gapienie się na nowiutką, nieużywaną piłkę.
Czytaninka –
Edyta Świętek po raz kolejny stanęła na wysokości zadania. Odnoszę wrażenie, że z każdym kolejnym tomem idzie jej jeszcze lepiej. Rodzinę Szymczaków pokochałam już w pierwszym tomie, a dzięki pięknym opisom dawnego życia w Nowej Hucie, miałam okazję nie raz wyobrazić sobie to miejsce w rzeczywistości. Nie raz, nie dwa poczułam odrobinę żalu, że nie przyszło mi żyć w tamtych czasach.
Cóż mogę Wam rzec? Autorka zadbała o to, by powieść nie traciła na wartości, a my mogliśmy nadal przeżywać wszystko wraz z bohaterami. Przenosimy się do lat 60. i 70., w których to Szymczakowie się rozrastają, gdyż przybywa nowych członków rodziny. Do głosu dochodzi też młode pokolenie, które również odczuwa niewłaściwe postępowanie oddziałów ZOMO i Milicji. To przykre, jak w tamtych czasach poniewierano ludźmi, a niektórych miało się za nic. Czasem człowiek nic nie zrobił, a jemu i tak się oberwało.
Rodzina Szymczaków przeżywa wzloty i upadki. Rodzinne sekrety z przeszłości odciskają się na teraźniejszości, doprowadzając do konfliktu między rodzicami, a synem. Prawda, którą skrzętnie ukrywali przez wiele lat, będzie musiała ujrzeć światło dzienne inaczej może dojść do tragedii. Czy małżonkowie zdobędą się na to, by wyjawić sekret synowi?
To co się nie zmieniło, to z całą pewnością mój stosunek do Kazi. Jejku, jak ta kobieta mnie irytowała i to dosłownie na każdym kroku. Jak można być tak pozbawioną i zapatrzoną w czubek własnego nosa osobą? Wiadome jednak to, że Edyta nie mogła stworzyć samych cudownych postaci, gdyż lektura byłaby nijaka. Tutaj każdy z bohaterów ma doskonałą kreację. Bohaterowie są różnorodni, każdy z nich cechuje się czymś innym. Jedni są niezwykle sympatyczni, wręcz do rany przyłóż, drudzy pałają nienawiścią, a jeszcze inni są bardziej neutralni. Nasza autorka pod tym względem wykonała kawał dobrej pracy.
Choć przybyło nam trochę nowych postaci, to nie obeszło się również z pożegnaniem kilku starszych. Wierzcie mi, że będziecie zaskoczeni takim obrotem spraw, bo ja sama bym się tego nie spodziewała, więc było to dla mnie zupełnym zaskoczeniem.
Autorka w cudowny sposób oddaje istotę minionych lat, barwnie opisując tamte lata, zwyczaje i problemy dnia codziennego. Ci, którzy nie przeżyli tego na własnego skórze, mogą to zrobić teraz, na łamach Spaceru Aleją Róż. Doskonały kunszt literacki Edyty Świętek wprowadza nas niejednokrotnie w melancholijny nastrój, a docierając na ostatnią stronę powieści doznajemy szoku i niedowierzania, no bo jak autorka po raz kolejny mogła w taki sposób zakończyć powieść? No jak?
Niesamowicie zżyłam się z rodziną Szymczaków, poniekąd stali się częścią mojego życia. Urzeka mnie ich niezniszczalna miłość rodzinna, której nic nie jest w stanie przerwać. To, co mnie smuci, że przed nami jeszcze tylko jeden tom, a później przyjdzie nam się rozstać z tą rodziną. Ale wierzę, że kolejne powieści wychodzące spod palców autorki będą równie wspaniałe jak obecna saga.
“Szarość miejskich mgieł” to kolejny, świetnie napisany tom o losach rodziny Szymczaków, w którym nie zawsze będzie wesoło i kolorowo, lecz pojawią się sekrety w przeszłości, które odcisną swe piętno na teraźniejszości. Będzie się działo, uwierzcie mi na słowo. Jeśli chociaż raz wyjdziecie na spacer Aleją Róż, to daję Wam słowo, że nie będziecie chcieli z tej wędrówki powrócić do rzeczywistości. Książka wciąga w swój wir i niesamowity klimat nowohuckiej przestrzeni. Zachęcam do przeczytania.
Nietoperz –
“Szarość miejskich mgieł” jest czwartym tomem sagi “Spacer aleją róż”, sagi opowiadajacej o losach rodzin Szymczaków i Pawłowskich, mieszkających na osiedlu Nowa Huta pod Krakowem. W tej części autorka zabiera nas do rzeczywistości końca lat 60-tych, początku 70-tych wraz z ich ponurą rzeczywistością. Powroty z więzienia, Służba Bezpieczeństwa, Milicja Obywatelska, zmieszane z rodzinnymi perypetiami bohaterów.
Pierwsze moje skojarzenie to lektura z młodości mojej mamy, “Opowieści sentymentalne”. Szczerze doceniam i podziwiam znajomość historii dzielnicy, z najdrobniejszymi jej detalami, zgrabnie wplecionymi w losy rodzin. Urzekła mnie również przepiękna szata graficzna uprzyjemniająca czytanie. Książkę czyta się szybko, mi, pomimo jej objętości w ilości 479stron, zajęło to 2dni. Zupełnie jednak nie jest to mój typ lektury, nie umiem utożsamić się z bohaterami, ich doświadczenia, jak również miejsca akcji są mi obce. Elementami, które mnie osobiście zainteresowały były strajki studenckie i hippisowska eskapada Karola.
Książkę polecam osobom, które lubią rodzinne opowieści, podobne do radiowych “W Jezioranach” czy “Matysiakowie”, przedstawiające zwykłe życie zwykłych rodzin, nie znajdzie tutaj jednak nic dla siebie ktoś lubiący szybką akcję czy filozoficzne rozważania.
Pełną treść recenzji znajdziecie tutaj:
http://nietoperzczytaioglada.blogspot.com/2018/03/szarosc-miejskich-mgie-edyta-swietek.html?m=1